olmasaydı sonumuz böyle

bedeni kalbine aðýr,
kalbi,aklýna maðlup bir adam!
zeminde hareketsiz resimler çiziyor gölgesi,
yüzünde yarým bir tebessüm,
tarih öncesi çaðlardan kalma!
kýrk katýr yükü bir aðýrlýk çökmüþ gibi omuzlarýna,
yorgun bir akþamda,
ömrünün ortasýnda.
bir de meþhur sigarasý iki parmaðýnýn arasýnda..

radyoda ajans geçiyor!
havadisler elem verici ona göre.
kime ne!
savaþ ve barýþ,
ölüm ve hayat.
kimisi ecelle,kimisi eliyle!

sonra günün hikayesine geçti radyodaki ses!

bir adam, bir kadýný seviyormuþ;
ölesiye ama içten içe.
sessizce.
sonra bir gün tak edince burasýna,
iþte
iþte burasýna!
býçak gibi kesmiþ sessizliðini,
dil dökmüþ,
çok dökmüþ hem de.
nafile.
kadýnýn gönlü yokmuþ ya adamda,
ne çare.
çare þu ki,
ölüme yürümüþ adam,
tek seferde
..
teferruatý çok,
sonucu daha ileride bir hikaye.
ama kapadý adam radyodaki sesi
sað elinin iþaret parmaðýyla tek hamlede.
ne zaman tekerlekli iskemlesiyle yönelmek istese pencereye,
bir vagonu iteler gibi zorlandýrdý.
onlardan birinde iþte,
zor bela yaklaþtý pencereye,
perdeyi araladý.
dýþarýsý yediverenler,
dýþarýsý mevsimin sevinç çýðlýklarý.
ilkbahar,
yaz harmaný.
aniden kapadý geriye..

yarýsýnda söndürdüðü sigarasýný yakýverdi,
sonra katlý bir kaðýt çýkardý gömleðinin cebinden.
’sevgilim’ diye baþlayan bir mektup..
satýrlar inci inci,
el yazmasý güzel bir kadýndý belli ki,
gönlü deðildi ama.
dakikalarca okudu,
bu kaçýncý kezdi kimbilir.
ve son söz, ’elveda’.

bu adam!
ta kendisi hayatýn.
bir mektupla sevdiði kadýndan,
yine bir mektupla kopuvermiþti.
bir kadýnýn yokluðu,
daha çaresiz býrakýr mýydý insaný
tekerlekli iskemleden.
býrakýrdý,
býrakmýþtý.

gecenin koyu vakitlerinde,
uykusunu cebinde saklayýp
aya uzanan bakýþlar býrakýrdý pencereden.
alt çekmecesinde sakladýðý bir plaðý koyuverirdi bazen,
bazen radyodan medet umardý.
alýþýk deðildi kapýsýnýn çalýnmasýna,
çoðu zaman çocuklar çalýp kaçýverirlerdi.
ayda bir maaþýna almaya çýkardý,
üç seferi bulmazdý köþedeki bakkala uðramasý.

yalnýzlýðýn serzeniþli sergisi!

düþ yakamdan dediðinde bile
onu terketmeyen yalnýzlýðý vardý bir de.
kibrit alevi acýsýnda hafif,
cehennem korkusu aðýrlýðýnda korkutucu.
kimi romanlarda rastladýðý bir hayattý onunkisi,
ama çoðu þiirde bulamadýðý bir aþký da vardý.
ya da aþk acýsý!
yazýverdi.
tüm gücüyle harflere sýðýndý adam yýllarca.
yeri geldiðinde hükmetti,
yeri geldiðinde kölelik.

" adým mecnun,
kimisine göre deli.
alnýmýn akýndan kime ne,
saçlarým varken!
yedi göklerden gelmiþ bir karar varken,
kime ne,
okyanus ötelerinden.
adým mecnun,
kimine göre yalnýz.
gidememiþim,
göçememiþim bu dünyadan
kime ne!
bir karýþ toprak,
bir bez parçasý tüm sevdamýz."

sonrasý olmayan öncesizlik.

vakit günlerden bugün,
dünsüzlüðün yokuþunu geçerken akrep,
yelkovan yarýnsýz bir yolda.
daha kaç caný yakar kimbilir bu akit!

kana kana içiverdi kendisizliðini,
sonra mavi bir þehre göçüverdi sandý kendini.
sigarasýný bile yaktý kendine göre,
yüzündeki kýrýþýklýklardan tanýdýlar onu,
seçtiler, koydular efendi gibi tahtýna.

bir aþk,
bir hikaye,
bir hayat.
karmaþa!
yetmiþinde insana ölüm haktý þaire göre,
ah ne olurdu ki,
olmasaydý sonumuz böyle!

- Abdullah Cemek


Sosyal Medyada Paylaşın: