zahidem

omurgasýz bir olgunun,
orantýsýz onursuzluðuyla çalkalanýyor dünya.
çimden bahçelerde yýpranýyorken çocuk düþleri,
annesizlik okutuluyor kimi mekteplerde.
beyaz sayfalar boyu kirleniyorsa da harfler,
hiçbir cümle boynunu bükmedi hiçbir defa.
razýsýzlýk baþgösteriyor aziz þehrimin üstünde,
ve sýnýrsýz,
kuþ bakýþý bakýlabilen acýlar peydah oluyor her gece.
karný burnunda kadýnlar,
aklý bilmem neresinde adamlarýn avcunda kayboluyor!
rahim bu derece kutsalken,
kutsanmýþlýða fütursuzca yaklaþýyor kimileri.

gemi aðzýnda üþüyen bir yolcuysa aþk!
kimbilir kimden yolcu deryalara.
balýk sýrtýnda yürümekse marifet,
bunca deniz kime kimden külfet!
uzaklar diyor aþýk!
ah’ýn yetiþmediði yer yok oysa,
sevda,kýl gibi ince bir yol da olsa;
kopmaz,kýrýlmaz, aþýðýn sözü
hakikat yayýnda bir oksa.

bir þehir ki kubbesiz,
akþamlarý güneþe sýrtýný dönüyor,
kandil kandil sönüyor çaðýmýz.
ýslak mevsimler bile yýkamýyor karanlýðýmýzý.
kireçli elleriyle avuçlarken bir iþçi yaþamý,
hoyrat bir duvar gibi soðuyor dünya.

mavi yolculuklar sahnesi hayat,
düþler kritiði biraz.
kiraz kokusu sinmiþ yalýn ayaklara.
ah benim omurgasýz dünyam,
ortanca çocuk heyecaný sevdam.
peçeli bir kadýndan farksýz namahrem,
üryan bir cesede benzeyen zahidem.
ahtým olsun,aktim olsun ki;
ömrüm gözlerinde bir sürme,
gözlerim ömründe bir niþane.

- Abdullah Cemek


Sosyal Medyada Paylaşın: