ŞEHİTLER ÖLMEZ, EVLATLAR ÖLÜR

Kokularýn en güzeli evlat kokusu,
Nasýl yanar ciðer, gidiverince.
O kutlu göðsüne kalleþ kurþunu,
Sýrtýndan habersiz deðiverince...

Ah ki… daðlarýnda aziz vatanýn,
Keklik deðil, sýrtlan sekiyormuþ
Yollar gidenin, pusu atanýn,
Haberciler uykuda geziyormuþ.

Seslerin en hoþu onun sedasý
Bir sýzlar ki yürek, susuverince.
Gönül köþkünün o yavru kuþu
Namert mayýnýyla uçuverince...

Oysa arslanlarýn yollarýna,
Al beyaz güller dökülmeli.
Kýymet bilmez çalýnýn dallarýna,
Býçak vurup kökleri sökülmeli.

Evlat acýsýymýþ en zoru dostlar
Duyan deðil, yaþayan bilirmiþ.
Külsüz mangalýn soðuk bacasý,
Selamýný hep ön saftan verirmis.

Þehitler ölmez amma evlatlar ölür
Kara haber annelere hep düþte gelir.
Bir hayat tam ortasýndan bölünür,
Resmini duvarlara asýverince…

Eylül, 2015 - Aydýn
Sosyal Medyada Paylaşın: