Gittin gideli mevsim sonbahar, Gittin gideli senden kalan sýzýlar var içimde, Yüreðimde yangýnlar..
Senden sonra gelmedi buralara ilkbahar, Güneþi hissetmedim, Kuþlarýn kanat çýrpýþýný, Çiçeklerin rengini… Yaðmur sonralarý duymadým toprak kokusunu, Gökkuþaðýnýn altýndan geçmedim, Ve dokunmadým güllerin üzerindeki çið tanesine, Onlarýn kokusunu doya doya çekmedim bir kez olsun içime…
Sen gittin gideli, Ben hep sonbaharý yaþadým… Gelmedi yüreðime bahar.
Sen yokken, Sinemaya gittim sýk sýk.. Son çýkan filmleri izledim en arka koltukta.. Ruhumun yalnýzlýðýný döktüm karanlýk salonlarda.. Aðladým.. Hep elimi uzattým yanýbaþýmdaki boþ koltuða.. Elim hep boþluða uzandý..o dolmayan boþluða…
Sen yokken, Ben sararmýþ yapraklarýn üzerinde yürüdüm, Kuru yapraklarýn sesinde dinledim yalnýzlýk þarkýlarýný..ccc Yokluðunun hatýrasýdýr diye Kuru yapraklar sakladým defterlerin arasýna… Her sararmýþ yapraða baktýðýmda, O hiç bitmeyecek sandýðýmýz roman geldi aklýma…
Sen yokken, Ben yalnýz yürüdüðüm ýslak kaldýrýmlarda, Yaðmur tanelerini saydým yokluðunun anýsýna.. Þarkýlar söyledim sensiz üzerime düþen damlalara.. Aðladým sonra, Karýþtý gözyaþlarým yaðmura.. Yokluðunun kanlý býçaðý en çok o zaman saplandý kanayan yarama..
Sen yokken, Ben mutsuz kadýnlar çizdim sayfalara, Gözyaþlarý ve hüzün vardý yanaklarýnda… Bomboþ kalan avuçlar yaptým sonra.. Hepsi bana benziyordu.. Sonra umursamaz unutkan adamlar çizdim, Ardýnda býraktýðý enkaza gözlerini kapatýp, çekip giden adamlar.. Ve yalanlar.. Hepsi sana benziyordu.. Þimdi mevsim sonbahar!!!
Sen yokken, Kitaplar okudum. Ayrýlýðý anlatan yazýlar yazdým beyaz sayfalara.. Seni anlattým.. Senden arda kalan mevsimi..ve beni.. Sonu gelmeden,zamansýzca biten o hikayeyi.. Sözleri…düþleri…Hatta her þeyi.. Ve hiç bozmadan,deðiþtirmeden..ekleyip çýkarmadan, Týpký olduðu…týpký yaþandýðý gibi…
Sen yokken, Ben yalnýzlýðýn aslýnda ne demek olduðunu öðrendim.. Yalnýzlýðýn sessiz çýðlýðýný hissettim sol yanýmda.. Karanlýk gecelerin tam ortasýnda kaldým… Sen yokken sabahlara deðil,karanlýða uyandým…
Sen yokken, Siyahý tanýdým.. Simsiyahtý geceyle gündüzlerim.. Ay ýþýðýna bile hasret kaldý suskun yüreðim..
Sen yokken, Mevsim hep sonbahardý..
Sen yokken, Ben de benden uzak bir ben vardý..
Sen yokken, Gülüþler anlamsýz, Sevinçler yarým yamalaktý… Tüm tebessümlerim dudaklarýmda donup kaldý
Sen yokken, Bende yoktum aslýnda..
SEN YOKKEN, BENDEN ESER YOKTU SEN GÝTTÝN YA, ZAMAN GÝTTÝÐÝN AN DONUP KALDI.. GÝTTÝÐÝNDE MEVSÝM SONBAHAR,AYLARDAN KASIMDI..) Ayþe YÖRÜK 02/01/2007 Sosyal Medyada Paylaşın:
dostsesi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.