Su var sandýðýmýz Ateþ kuyularýna baþ aþaðý düþmüþüz. Baþkalarý, sanýr ki üþümüþüz, Oysa canýmýzýn yanmasýna bile Vaktimiz olmayacak düþünmeye.
Ateþ ýrmaðýnda yaþar gibi, Hangi bilinmezlik, hangi yol, Gösterecek, doðru yönü ve izi? Kýzgýn ve küskündür rüzgarlar Hiç birisi serinletmez bizi.
Neyi, hangisini sil baþtan yapacaksýn, Ateþ olmuþ ormanlar, yanar da yanar!... Ateþ ýrmaklarý nehir olmuþ Üstümüze doðru akarlar. Hangi rüzgar ses olup patlayacak? Tüm ateþleri kovup, bizi kurtaracak.
Hiçolmazsa, bir kerecik de insan davransa, Gerçekten bir kurtuluþ yolu arasa. “Bu kuyunun suyundan serinlerim” diye, O burun dikine gitme inadýný savsa, Serinlemek için ateþ kuyularýna dalmasa.
KEMAL POLAT 19.05.2016
Sosyal Medyada Paylaşın:
kempol Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.