Ruhumun ten yanýklarýndan baþladým
Yüzümün arka hallerinde uyumaya.
Aklým sýð düþerken önüme
Sen hangi günahlarýn nöbetini tutardýn?
Duvarlarýn çatlamýþ yanlarýna gözlerimi sürüp
Kaç kez hýçkýrýklar içinde sabahladým.
Bilmez kimse
Ýç çektiðimde ayrýlan dudaklarýmýzdan
Prangalandýðýmýzý…
Gri bir intihar sayýklar avuçlarýmda
Küfrederim her þeye sonra…
Ýçimin penceresinde üþür kuþlar
Ve saçlarýn ne zaman daðýlsa
Aklýma düþersin.
Bilmezsin
Yüzünü ezberlediðimi
Unuttuðum güne kadar seni düþleyeceðimi.
Sahi, sen gülünce
Kaç mevsim dolardý þu gökyüzüne?
Ve bilmezsin, en çok
Ezberlediðimi
Burnuna düþen o ince çizgiyi.
Kulak diplerimde soluklanan insanlardan
Ve ayakuçlarýma batan yanýklardan bahsetmiyorum
Sevmezsin sen hastalýk kokan hallerimi.
Yüreðimin aðrýsýna dokunsan
Her þey geçer belki.
En çok nefes alamadýðýmdan
Ve her þeyi unuttuðumdan
Söyleniyorum
Affetme beni.
Öfke nöbetlerimde kendimi
Kaç rüyanýn içinde bulduðumu,
Kýzaran göz kenarlarýmýn sancýlarýnda
Karnýmý çektiðimi
Ve sonra uyanamadýðýmý bilmezsin sen.
Görsen acýrdýn ya hani
Üzülmene dayanamadýðýmdandýr
Ruhumu sana göndermeyiþlerim.
Sizler
Onlar
Ve sen
Kaldýrmayýn içimden gizlediklerimi.
Kaç gün-ah arasý kertilir dudaklarým
Aklýmdan kaçýrdýklarýma.
Oysa bilmezler,
Her gün ayný saatte gömülür unuttuklarým
Mavi þehirlerin ölü topraklarýna…
Zen. //
Onyedimayýs2016