Sessizce, tebessümü incitmeden anneme ve tüm annelere..
Ah þuramda oðul veren aðrý
kutsanmýþ acýlarýn tecellisi
boynu bükük
yüzü göðe bakamayanlarýn kahrý ensemde
ilkbahar nemli
tüm zamanlar sessiz koynumda anne
yeþil iðneli acýlar bunlar
sineye çekilmiþ tersliklerin nakþý beynime
hayýr demek icad edilmediydi daha
ondan þimdi dilimdeki kesiklikler
göðsümü yarýp alsalar seni ordan
nefessiz kalsam anne
bir fidaný gömseler içime
kuþlara dal olsam
konsalar kirpiklerime
uyuþsam
uyusam anne
bir de yalnýzlýk
herkes yalnýz anne
þiirlere konu oluyor
söz diye yazýlýyor kimilerinde
oysa anne
oysa benim içimde ne zor bu bilmece
cenneti baðýþlasalar durmam artýk dünyada
cehennemin diðer adý, herþey yalan riyada
ezilen cümleleri temsil eder gibiyim
kliþe aðrýlar içinde
teselliler
þiirler
vs..vs..
bir volkanýn lavýný düþün
küçük mavi benekli beyaz top büyüklüðünde
acýsý kocaman
mayýs ayýnda daha da harlanan
kor bir düðüm boðazýmda
patlama tehlikesine karþý terkedilen þehirler düþün anne
içim öyle boþ
öyle ýssýz kendime
ki beklerken
d’inlerken hasretini biçare
dilimden notasý eksiliyor umut bestelerimin
hayat sol vuruyor kâlbime
beynim fa
fikrlerim lâ’l oluyor
herþey yetim eksikliðin de
herþey hiç birþey oluyor
yine de gelmiyor
dönmüyorsun anne..
küsüyor
senli düþlerime güceniyor
gerçeklerle u’yanýyorum
þiirlerimde..