“Her günüm sana özelken,
Bir tebessümünü esirgeme, ne olur?”
…yine seni, çok sevdiðim bir vakitti!
Sensizliðin þehrini geziyordum, öylesine…
Elimde senden kalma küçük bir radyo,
Sanki meydan okuyordum, acýmasýz hayata…
Üç noktalý þiirler yazýyordum/ yani yine sana,
Hasretinden küçük tepeler yapýyordum…
Hani olur da, yükseklerden görürsün beni diye,
Ýþte gül yüzlüm hep böyle hayaller kuruyordum…
—ardýndan, sadece anýlarda yaþýyordum.
Ne olur, bir tebessümünü esirgeme benden.
—ki diyemem, sana elveda!
Elimde küçük bir radyo, býrakma sahil banklarýna…
…yine de, en çok ölürüm/ buna deðil!
Öldüðümü duyumsamamandan/ çok ölürüm…