sessizliðin sesinin
nasýl y’aðdýðýný görüyorum üstümüze
sana sýra sokaða çýkmak için
birini aradýðýmda geliyor ey yar
bana yetiyor yalnýzlýðým
görüyorum insana atýlan oklarý
en ilkel kabile reislerinden bile
daha çýplaklar gözümde
kürklerine bürünenler
nasýl kayar yýldýzlar
kapatýnca gündüz gözünü gün
nasýl açýk býrakýlýr ölüm kapýsý
kaç cenaze düþer sokaðýmýza
acýdan payýný almayan yok gibi
bir kýyýda uyutulur yaþamak
ýþýklar kör
düþlerime bile yasak var
geçemem ’ben’ sýnýrýmdan ileri
biz olamaz mýyýz yar
iki birbirine sarýþan
mýsýr koçaný örneðin
köklerimiz deðemez mi uç uca
birlikte yeþerip kuruyamaz mý
püsküllerimiz
sanki sessizlik gizli emir almýþ
gökten, gürültüsünden
yeri silip süpürüyor da
hiç bir þey olmamýþ gibi
baþka çalýyor saz
nerde yaza kafa tutacak yaðmur
sus pusta bahar rüzgarý
sokaðýmýza nerden düþtü
bu ateþ
ne yýldýz tanýyor
ne ay
ne de güneþ!..
hangi gün yaþayacaðýz ey yar
bizden kaçýrýlan baharý
birlikte bekleyeceðiz
güllerin açmasýný
ne gün dallarýmýz
merhaba deyip
kolunu saracak
birbirine..
03. 05. 2016 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.