ÖZLEM

bugün nisanýn yirmi dördü sessiz bir veda günü.
kara bulutlarýn yerlere kadar iniþi sanki.
gözlerde yaðmur gibi yaþ yüzlerde hüzün.
ayrýlýk rüzgarýnýn estiði nisan yaðmurunun toprakla buluþtuðu gün.
çilelerle geçen romansý bir hayat.
kalem yazmaz gönülde olanlarý.
okunmaz kaðýda yazýlmayanlar.
ve o sürmeli gözlerde görünenler.
neler ,neler söylerlerdi.
þimdi durup düþünüyorum yalan söyleyemeyen gözlerini.
konuþurken sesindeki nameyi dolu,dolu olan gizli sevgiyi.
birde sana ait olan oturduðun o köþebaþý yeri.
þimdi nisan ayý içimde sýzlayan bir yer.
gözlerini düþünürüm sesini kulaklarýmda duyar gibi olurum.
kapýdan her giriþimde oturduðun yere bakar gözlerim.
kim oturursa otursun hep boþ kaldý o köþe.
her ayrýlýkta hüzün var göz yaþý var bendeyse hep sen.
kara bulutlar daðýlýr gider rüzgarla.
yada nisan yaðmurlarý inceden inceye iner topraða.
ve bir ayrýlýþ öyküsü gibiydi tüm yaþananlar.
daha çok þey konuþacaktýk zamaný yetiremedik belli.
uzun ayrýlýklarý düþünemedik.
bir nisan yaðmuru gibi topraða düþeceðini bilemedik.
yirmi iki yýl oldu koskoca yirmi iki yýl.
dün gibi aklýmdasýn.
gözlerini hayal ediyorum gözlerimi kapatarak.
susuyorum kulaklarýmda çýnlayan sesini duymak için.
özlüyorum hala dün gibi.

Mehmet DEMÝR sk.
Sosyal Medyada Paylaşın: