ŞİMDİ UZAKLARDA

Yokluðuna alýþmaya çalýþtýðým gecelerde mecburiyeti bilirdim.
Þimdi ayný þehirde nefes alamayýþýmýzýn hüznü sarýyor huzur sokaðýný.
Geceleri iple çekerdim.
Artýk ne bu kapý çalacak ne zil.
Bu gece hiç bir sevince açýlmayacak.
Bir kucaklama hissi sarmayacak kollarýmý.
Saatler geçiyormuþ da sensizlik geçmiyormuþ anladým.
Sürgünüm heceler düðüm.
Zamansýz bir gidiþ bu.
Öyle hazin sitemsiz.
Sesin hâlâ kulaðýmda.
Evimde ayak izlerin.
Ve kokun boynumda.
Nefesimdesin öyle çekmiþliðim var.
Yokluðunun adýný koyamýyorum.
Sosyal Medyada Paylaşın: