ÇAREMSİN

Dibi görünmüyor, mevzubahis kuyunun sensizken!
Öyle bir boþluk yavrum...
Kolum, kanadým kýrýk benim
Yaþýmý dindiremiyor, hislerimi dizginleyemiyor,
Ve hesabýný soramýyorum.
Sol yanýmdaki damarlar,
pompalamýyor çok zaman kanýmý...
Ýçimde çaðlayan bir þelale yokluðun,
Ýnandýðým her þeyi yok sayar gibi
Yollarýma taþ koyar gibi
Uçuruma atlamadan sürüklenir gibi yokluðunun adý.
Bu adýmlar, kan revan inan!
Sonra minik ellerin geliyor aklýma,
Yanaðýmý okþayýþýný anýmsýyorum zamanýn bir yerinde,
Öpüþünün sýcaklýðý hangi dereceyse o kadar yanýyor baðrým koruyla,
Özlüyorum ayný þehrin tükenmeyen an’ý
Acýmý büyütüyorum körpe gözlerinle,
Çarem sen, deva hiç,
Yoksun iþte...
Kopardýðým düðümlerin çýðlýðý sensin.
En azýlý sürgünüyüm hayatýn,
Dinmiyor kanayan yanlarým!
Periþaným...
Soluðum yaþama tutunmaya çalýþan aciz,
Haczini kaldýrsýn varsa inandýklarým;
Yolculuk sanadýr, ey gözyaþým...



Sosyal Medyada Paylaşın: