MENÃœLER

Anasayfa

Åžiirler

Yazılar

Forum

Nedir?

Kitap

Bi Cümle

Ä°letiÅŸim

ÇARESİZLİKLER
Yahya Oğuz

ÇARESİZLİKLER



Artýk bellidir, yüzünden iðreniyor
Resmini binlerce kez yýrtýyor
Ve binlerce kez baþtan çiziyor ressam
Hayalinde ýþýðýn eskitemediði bir kuþ silueti
Israrla göðüs kafesine çaðýrýyor
Düþüyle besliyor yaþamak için
Çünkü içinde ona mukabil bir tat algýsý
Doymak isten bir çocuðun bakýþlarý gibi
Neden kötü olsun ki bu kadarcýk istemek
Neden kötü olsun ki bu basit arzu
Uçmak isteyen bir kaplumbaðanýn gözleri
Bu kadar boþ gök varken
Neden kötü olsun


Üstte lakayt pencereler, acýlara nazýr
Gülümsemek doyurmamýþ yüzümüzün çöllerini
Bellidir, bu kadar acýnýn merkebi deðiliz
Oysa kuþlarýmýzý kim anlamýþ ki
Bakan kalpler tefecinin elinde
Ýliþen gözler masallardan alýntý
Sözler ki yasalarla vurulmuþtur
Yetmiþ bin yasa, yetmiþ bin suç
Bize dair
Çizdi ve arsýz bir kuþ oldu ressam
Suçlu bir karga gibi
Karanlýðýndan durmadan kovuluyor
Ýlençlerin, silahlarýn hýrlamasýyla


Üzünç iþitsel bir organ
Ben böyle duyuyorum dünyayý
Ressam öyle çiziyor içine sinmiþ kalabalýðý
Fakat adýmýz öyle bir ucuzluk ki
Sonsuz gediklere uygun taþlar gibiydik
Belli belirsiz iki zerre gibi
Ayný boþluða sýðdýk onunla
Hep gereksiz görünecek cüsselerimiz
Ama yine de
Hüzün kýrsalýnda gülmeyi hatýrlýyorsak
Kayalarda genç bir orman büyütüyoruz
Aynalarda kendinden emin bir adamý
O adamý, cesur adamlarý
Bir avuç hayalle býrakýyoruz yataðýna
Bir avuç da gerçekle cebelleþme
Umutsuzlarý beslemek diyorlar buna
Sonra aþka uðurlar olsa diyoruz
Uðurlar olmalý, bu kadarcýk uður
Ýnsan kendini sevse ne çýkar
Sadece kendine cömert bir zaman varsa
Geceleri fosforla, neon lambalarýyla
Gündüzleri kapkara harflerle
Bin bir dille ufuklara yazýlmalý
Seyrek olmanýn kýymeti


Hýzýmýza hayýflanýyoruz
Zamanýn arka ayaklarýyla teptiði
Maþerin içinde cýlýz sesimizi kýnýyoruz
Ruhumuz beynimizin sarmallarýnda
Su oradan kesilecek biliyoruz
Su kesilse toprak özümseyecek ruhumuzu
Güzelliðimiz son akþamlara alýþmak
Þimdi evcil bir hüzündür korkumuz
Hüznü çýplak çizerdik göremeyenler için
Ama hep imalý söylerdik yasak olan gerçeði
Mutlu son yoktur, mutlu oyalanmak vardýr
Gibi ezbere asi sözler
Asla inanmazlardý, istemezlerdi gerçeði
Sanki sonsuzluklarýný çalan iblislerdik
Ýnanmazlardý, eski cümleler deðildik
Bir kere ümitleri öldürmek en büyük suçtu
Ah bir eskitebilseydik cümlelerimizi
Yeni bir çað açardýk Ortadoðu’ da
Önce uyanýrdý güneþle uyuyanlar
Ve yakarýþlarýn susturamadýðý kaný þiirle durdururduk
Bilmezler
Gerçek ve hüzünle boþ sözler deðiliz
Yine de en saðlam yerimizden kýrdýlar sesimizi
En cýlýz ellerle devirdiler kalýn gövdemizi


Hangi çaðýn hangi saatiydi, önemi yok
Onlar þimdi mýþýl mýþýl uyuyorlar
Korkularýný ve ümitlerini düzenliyorlar
Tenlerinde ölecek günleri çaðýran bir telaþla
Saçma bulduklarý firavunlar gibi bekliyorlar
Ben duygusal bir hamalým minnet duymayan
Hüznü kucaðýmda taþýdým, kendime ninniler söyledim
Göðsüm öyle kavi
Sýrtýmda umutlardan, anýlardan bir çuval
Onlar uyumak için uyanýyorlar
Çok eski bir devrimi yinelemek için
Durmadan yeni cümleler siliyorlar
Durmadan þimdiyi unutuyorlar


Koþtum, kitaplarý süzdüm vakarlý bir merakla
Her cümle hüzün üstüne karalama
Her cümle çaresizliðe vurgu
Aðlamak nafile, sonuç çýkarmak gaflet
Onlar durmadan uyuyorlar
Durmadan kuyuya düþüyorlar
Durmadan az olaný tüketiyorlar
Biçimsiz resimlere alýþtým sayýlýr
Ressam, beni yine böyle çizer misin

Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.