Yarýn(ým)dýn s e n
Dünümden bildim…
‘’
Göðümden düþen geceler adýna
Günahý geçmiþin boynuna.
Sen bilmezdin
Kaç ölüm helak oldu ruhumda
Seni yaþamak için…
Duvarlarýn puslu gölgelerinde
Çýð gibi büyür içimde ki yangýn.
Evvelce
Parmak diplerinde biriktirdiðin aðrýyý
En iyi ben tanýyorum.
Gözlerin bir baþka mevsim
Kirpiklerin b-aþka
Ürkek.
âh délâl
Sol yanýmdan düþen kaçýncý sancýydý a d ý n
Sesinde uðulduyan acýnýn
Ve avuçlarýnda biriktirdiklerinin
Koynunda sabahlamaktan üþür içim.
Kimsesiz Türküler gibi
Sahipsiz bakma bana.
Bilmelisin
Þehrin kýyýlarýnda gri bir rüzgârdan düþtü
Sesin kulaklarýma.
Gýrtlaðýmda direnirken özlem
Dilimden kopar h a s r e t.
Hasret ki
Sana hiç yakýþmazken.
âh délâl
Bir akþam kýzýlýnda âþýk oldum sana
Bakýþlarýn, bakýþlarýmda mühürlenirken
Ýlk o günden baþladý yürek kavgam
Sen de kaybettiðim çocukluðumun diðer adýydýn
Bense koca bir sen…
âh délâl
Vardýr ömrünün ömrüme hâyrý
Bilirim ki gözlerine dokunmadan dudaklarým
Ve yaralarýný öpmeden
Nasýl ölünebilir ki.
‘’
Aslýnda kaç mevsim yaþandýðý ya da
Kaç yaðmurun ardýnda ýslandýðým önemli deðil.
Çoðu kez
Ne kadar yarým kaldým
Ve bir o kadar da yaralandým.
Þimdi kimseler anlayamaz içimde biriktirdiklerimi
Dudaklarýmda üþüyen çocukluðum
Nicedir suretimin betimsiz ayrýlýklarýný yaþar
Beni seviþinden deðil
Seni seviþimle kalbim yemin verdi
Bastýðým toprak üzerine.
Ey benim geçmiþimden gelen aksak yaným
Ölüm ve yaþam arasýnda nefessiz kalmak gibiydi
‘’ seni sevmek ‘’
Zen.