Çatýsý damlayan rutubetli bir gecekondudur gökyüzü.
Bembeyaz çocuklar, düþümün arka bahçesinde.
Afrika gibi simsiyah týrnaklarým.
Acýya mukavemet göst/eriyor beyin hücrelerim.
Aramý bozuyorum dünyayla,
Sana bakan pencerem gayb(a)çýlýyor.
Aydýnlýðýmý tasdik ediyor Diyojen.
Ben kaçýp sana,
Sen koþup kitaba sýðýnýyorsun.
Beni sana getiren bir baðlacý, bütün baðlamýndan koparýp
Þehrin en uzak yerine sürüyorsun.
Ve artýk pasaport icat edilmiþtir.
Çitle çevrilir gözlerin
Ýçime nam salar seni sevmek
Kabz edilir kalbim, kalbince.
Ýçimde biraz annem,
Biraz sen
Biraz papatya…
Þimdi kýzgýn bir imparator gibi çökecek gece.
Bir zürafanýn boynu kadar uzayacak kelimelerle vuracak sýrtýma,
Belki yenileceðim
Belki esir düþeceðim,
Ben yine Freud’a küfür edeceðim.
Bin çeþit ölüm gelirken aklýma.
Ýçinde dünya
Ýçinde ucu bucaðý olmayan bir çýðlýk
Ýçinde gidiþin olan bir trene biniyorum
Tam kapýnýn garýnda duruyorum.
Varlýðýný, ellerini tutarken kanýtladý ellerim.
Sonra gökyüzüne kuþlar çizdi.
pyNst_