Kalbimde duran aðrýnýn son tevekkülüydü þimdi.
Ceplerimde durur hasret
Acý düþer en göðümden…
Bilmez kimse
Kaç intiharýn eþiðinde gözlerimi kundakladým.
Kýrýlan diþlerimin boþluklarýnda duruldu yalnýzlýðým.
Dilimde sayýlmayý bekleyen birkaç ceset
‘’ -Ölüm ‘’ diyorlar susuyor diri yaným.
En çok kendi sýðlarýmdan biliyorum
Saçlarýma kertilmiþ yapma bebek tadýnda
Uðradýðýný ömrün.
Desem ki
avuç içlerimde duran çizgilerimin
Betimsiz yalnýzlýklarýndan yürürüm
Kaç kiþi anlar ki ayvaz hallerimi.
Ve ben en çok
Aþktan korkarým.
Kim gurbet gibi otursa içimde
Yürümelere telaþlarým.
Olur ya bir gün
Ahvalinin yabancýsý olursa gözlerim
Kendini hatýrlatma bana.
Gözlerine bakmak deðil de
Seni tanýyamamaktan korkarým.
Ve bir gün
Ayný topraklarýn ardýnda üþürse ellerimiz
Yanmaya mühürlü yüreðimden baþlar
Bedenimin ecel çýrpýnýþlarý
Sahiden neydi günahý(mýz)
Neydi affý…