Hünerli ve Hüzünlü
Ýçimin parký yýkýldý
Çocuklar sustu
Manzara karmakarýþtý, kafam gibi
Bahçede terkedilmiþ sandalyelere masal anlatýyordum
Kimsesizliðin burukluðunu yaþýyorlardý yazlýk masalar
Kahvaltýlar hem hünerli hem hüzünlüydü
Bazý sokaklarýn ilhamýna düþüyordum
Düþünüyordum üþüdüðümü
Üstüm baþým hüzün içinde
Yalnýz yaðmurda çýkan salyangozlarýn evi gibi
Ýçim dertli, topsuz
Oynayamýyor çocuklar
Tatlý acýlar da var
Yaðmurun ilk damlalarý gibi
Ýðne gibi batýyor
Saçlarýmýn kesik uçlarýný hatýrlýyorum
Bazý hatýrlamalarýn, hatýralarla ilgisi yok
Yüzüme vuran güzel þeyler de var
Hatýrý sayýlýr
Ansýzýn gelen rüzgâr
Saçlarýmý kimseye býrakmýyor
Yüreðime, yüreksizliðime dokunuyor yaðmur
Çok yenilmiþ bir kalp buluyorum
Eski uykumun baþucunda
Yepyeni bir uyuþukluk kaplýyor içimi
Daha evvelden anýmsadýðým
Yabancý gelmeyen, yalan masallara inanýyorum
Ellerimin titrediði son masal bu
Sen olmasan üçüncü þiire geçemezdim
Gözkapaklarýmý taþýmakta zorlanýyorum
Hangi yükün telâfisi olabilirdi bu
Geceleyin eve kaçýþlarýmý hatýrlýyorum
Sonra evden gitmelerimi
Üzerime kendimden baþka bir þey almayýþlarýmý
Býkkýn vedalarýmý
Kimseye feda edemediðim düþlerimi
Bir atlas bohçada topladýklarýmý
Çekmecemin benden fazla dert yükü olduðunu
Suskunluklarýmý gözlerime yüklediðimden
Anlamýnýn aðýrlýðý
Anlayamamaktan geçiyor biraz da
Gözkapaklarýmýn aðýrlýðý bir kaldýrým taþý etmiyor
Bir tek kaldýrýmlar gitmiyor evine
Yemek kokularý anneleri hatýrlatýyor
Ne kadar annesiz kaldý sokaklar
Bir annesi olsaydý sokaklarýn
Sarýp, eve götürürdü
Küçük bir çocuk yola aniden atladýðýnda
Bir anne kýzmasý
Ne güzel bir güvendi
Sonrasý korkunun yer açtýðý delikler
Tutunamayýþlar, ürpertiler
Kendimi kaldýrýmlara attýðým
Ayakta duramayýþýmýn yorgunluðu
Akþamdan kalmalarým birikiyor gözkapaklarýmda
Biraz daha beklesem bir akþam daha geçecek
Evlerin tütmeyen bacalarýndan keder tütüyor
Bazý þarkýlarý anýmsatýyor, bazý þeyler
Ayný anlamlara gelemeseler de
Beklenilen þeyler var
Adýmýn bin bir türlüsünü görüyorum
Anlamý bozulmuþ
Anlamsýzlýðý bir sýzý olmuþ
Çocukluðumun mektuplarýný okuyorum
Dilimde eski þarkýlar
Ayný masallarýn yazýlmadýðý bir tereddüt geçiyor içimden
Zaman endiþe saçýyor
Kendimi öldürebildiðim kadar öldürüyorum.
Yirmi Bir Mart Ýki Bin On Altý 15 15
Nevin Akbulut
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.