Bildim bileli, hep deliydi benim yüreðim, Fakat, her ilkbahar kýrlangýçlar yüreðimde yuva kurardý. Ve hep deli deli eserdi baþýmda bir rüzgâr Ama, hep yasemin kokardý...
Umutlarým vardý, martýlar gibi, bembeyaz, Özgür kuþlardý, Salýverirdim onlarý sonsuz göklere, Hiç yükseklerde uçmazlardý. Sýcak iklimleri severdi onlar Sevgi gibi, dostluk gibi, kardeþlik gibi Sýcak diyarlara doðru uçarlardý; Bazen yüreklerinin gücü yetmedi, Yoruldular, Bazen de Âþinâ kurþunlarla vuruldular...
Sevgilerim vardý, Her bahar, cemreler düþünce Pembe tomurcuklarla filizlenirlerdi Ýnce ince. Sonra, cemreler de yalancý çýktý; Kýþ ortasýnda ’ Bahar geldi’ dediler, Sevgi filizlerim, erken çiçeðe durdu Ve sonra Hepsini don vurdu...
Hâlâ yasemin kokmasaydý o deli rüzgârlar Peþlerinde gider miydim Ve deli olmasaydý yüreðim Seni hâlâ sever miydim? ...
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.