Ufuksuz sürprizlerle dolu bir evrende
Günler bir mum gibi eriyerek tükenirken
Hayatý ve içinde taþýdýðý eksikleri ayýklayacak akla kavuþunca
Ruhumda tatsýz bir mutsuzluk
Ve zihnimde huzur almamý zorlaþtýran bir þaþkýnlýk hissettim
Zamanýn tülbendinden süzülürken ömür
Kývrýlan afsunlu bir yýlan gibi içimde kýpýrdadý gizli bir lisanýn fýsýltýsý
Ve geçmiþin üstünden biriken tozlarý sildiðim vakit
Altýnda o kadar çok sýr ve sürpriz saklýydý ki þaþarsýn
Söylenemeyenler.
Ýmkansýz arzular
Eksik kalmýþ hayaller
Anlatýlmamýþ cümleler kýlýktan kýlýða girmiþler
Say ki,
Zihnimde þimdiye kadar düþünülmemiþ düþünceler belirdi
Geçmiþ, özlemler, bütün kaybediþleri hatýrlattý bana…
Kimsesizleþtim, sessizleþtim, ýssýzlaþtým
Ve yalnýzlýðý tetikledi
Azarlanmayý hak etmiþ kabahatli bir çocuk gibi
Ýçimde bir küskünlük, beni kederlendiren adýný koyamadýðým tuhaf bir þey vardý
Bir sezgiyle mi, içgüdüyle mi?
Yoksa hafýzanýn gizli oyunlarýndan biri yüzünden mi bilmiyorum
Hüznü andýran bir duygu kaldý bende
Hani, varlýðýnýn bütün zerrelerine nüfuz eden hüzünler vardýr ya
Hani, insanýn gözünden sicim gibi yaþ getiren hüzünler vardýr ya, iþte ondan
A benim gönül üzgünlüðüm
Hüzünlerini nasýl ispatlayabilir insan?
Sonradan uydurdun derler
Bu diyenler ne derseler desinler
Bu hüzünler benim sezgilerimi doðruluyor
Nadasa býraktým ümitleri
Çünkü hayatýn neyse o olduðunu biliyorum
Ebediyet içinde birkaç nefes, kelebeðin kanat çýrpýþý kadar fani bir an
Her canlý varlýk bunun farkýnda zaten
Doða kendini bilgi diliyle ifade ediyor
Ki, evren bilgiyle kaynýyor
Ama ortalýk tenha
Aklýma getirmeye çekindiðim
“Ölüm ve Yaþam”
Bu iki kelime her kalp çarpýntýsýnda kendini hissettirir
Ve eziyet eder sana korkarsýn o an düþünmekten!
Düþlemekten…
Hepimizin birbirimizi son kez gördüðümüz bir an olacak
O an hangi an olacaðýný hiç bilmeyeceðiz
Ve o an gelecek.
Gözündeki bakýþý bize aný olarak býrakan biri ayrýlacak bizden
Bir daha o bakýþý görmeyeceðiz.
Hayatýmýzý vakfettiklerimiz
Bir bilinmeze doðru uzaklaþacak
Biz yine býraktýðýmýz yerden yeniden baþlayacaðýz…
Geleceðe yatýrým yapmak için debelenirken tanrý aþaðýya bakýp gülümseyecek belki de
Oysa evrenin olgularýyla uðraþan bilim adamlarý diyor ki
Ýnsan beyni kâinatta rastlanan bilimin son büyük gizemidir
Tanrý baðýþlamayacak beni
Nefes nefes kâinattan dörtnala geçerken
Bir tepenin üzerinde durup geriye baktým
Iska geçtiðim “küçük gizemlerin” farkýndalýklarýný fark ettim
Aslýnda kâinatýn içinde, saklanmýþ “binlerce küçük gizem” vardý
Sence bilimin övdüðü insan! Sezgin bir þeyi nasýl ýska geçebilir?
Beki, var mý bu bilinci açýklayacak bir bilim?
Var
Her insan evrende ýska geçtiði her gizem için bir bedel öder
Az ya da çok ama mutlaka bir bedel var
Ýlk önceleri bunu bir türlü anlayamadým
Ne de hayatýmdaki neticesini ölçe bildim
Sonra kendi kendime kaldým, çýktým dýþarý baktým gökyüzü hâlâ mavi
Yýllardýr kurduðum hayali bilmem kaçýncý kez kuruyorum
Ne yapalým nasip deðilmiþ
Ey canýný sevdiðimin kaderi
Seni nasýl ispatlayabilir insan?
Kaþla göz arasýnda bir od düþtü özüme
Öyle benliðimle özleþti ki
Kâinattaki gizli gizemler karanlýkta parlayan bir yýldýz gibi göründü gözüme
Ben ne yaptým? Kimse de uyarmadý beni
Tanrýdan çok özür dilerim
Bu efsunlu toprak parçasý üstünde
Hafýzamý kâinatýn atýklarýný içine doldurduðum bir çuval gibi kullandým
O kadar çoklar ki...
Hiç bu kadar aðýr gelmemiþti varlýðým bana
KAYIP YALDIZ