Puslu soðuk bir sabah zemheri ortasýnda. Eksi otuz beþ gibi belki daha altýnda. Bir haber yayýlmýþtý; Þehire kömür gelmiþ. Nazýndan usanmýþtýk nihayet teþrif etmiþ. Üç dört kamyon yanaþmýþ depoya boþaltýyor. Mal sahibi bir yandan kantar kurmuþ satýyor.
"Beþ yüz kilodan fazla vermeyiz arkadaþlar. Israr etmeniz yersiz almayan vatandaþ var."
Bir ihtiyar yanaþtý saç sakalý aklaþmýþ. Beli hafif bükülmüþ belli yetmiþi aþmýþ. "Kömür kaçadýr oðul?" "Tonu yedi bin dede. Söyle ne kadar lazým kömürsüz kalma sende."
Ceketinin cebinden cüzdanýný çýkardý. Ýçinde yalnýz kalmýþ yeþil bir onluk vardý. Satýcýya uzattý. "Ne kadar gelirse ver." Mal sahibi þaþýrdý. "Bir buçuk kilo eder Un deðil, þeker deðil gram ile satýlmaz. On liralýk veremem bu kantarda tartýlmaz."
"Oðul geceden beri evde soba yanmýyor. Ben sabrederim ama esketek dayanmýyor."
Mal sahibi çekindi etrafýn tepkisinden. Ýri bir kömür aldý yýðýnýn üzerinden. Hýzla fýrlattý attý ta dedenin önüne. Bu aðýr bir darbeydi ihtiyar yüreðine. "Al parada istemem, nedir sizle uðraþmak." Dede birden deðiþti gözleri çakmak çakmak. "O ne demektir öyle nasýl para almazsýn? Sadaka istemem ben kömürün sana kalsýn."
Elindeki kömürü dede yýðýna attý. Baþka bir parça aldý, baktý... Eliyle tarttý. Daha küçük parçaydý býraktýðý kömürden. Onda karar kýlmýþtý seslendi doðrulurken.
"Hak neyse odur oðul, fazla verme gerekmez. Yüzümü karartmaya senin kömürün yetmez. Her unlu gördüðünü sanma ki deðirmenci. Bil ki bu aksakallý ölür olmaz dilenci."
Ortalýkta çýt yoktu seyredenler þaþýrmýþ. Demek ki aramýzda böyle insanlar varmýþ.
Onun mayasý vakar onun düsturu haktýr. Ona göre yaþamak dosdoðru yaþamaktýr.
Aralýk / 1979
Sosyal Medyada Paylaşın:
Muhlis Cavlak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.