gök gürültüydü yetmez, dram besleyen gün ve gül büyüten düþ ölüm korkusu ve yaþam hezeyandý sinir krizi yutmuþlara yokuþun baþýnda koyu renk hüzün yokuþun sonunda býkkýnlýðýn kederlendiði an yetmez, yoksul mahallelere düþü haykýramaz insan çýðlýðý yaþam kýymetsizdi canlarý deðersiz olanlara aðladý bulutlar
kendime seslendim paslý bir labirentten dilimde baþlangýcý arayan söz susa kalmýþ giz mevsim hýrsýzdý, suçlu o üstelik onlardan deðildim bulutlar anlardý bulutlarýn rüyalarýmla bir baðlantýsý vardý rüzgar içimdeki öfkenin yandaþý, ürperiþlerime buse çalkalamak gecenin göreviydi kalbimdeki þaþkýnlýk insanlarýn yalnýzlýðýydý tarihsiz bir çoðalma yakýþýyor sabrýma öteki olmak karþý olmadýðým tek þeydi
hiçliðe korkunç acýlar yaþatýrým korkunç hazlar mesela baðýrsam göðe saklanmýþ þu hayale gitmek istediðim uzak ,türkü olur dizimin dibinde güneþi batýrmam nazlansa da sesim huzursuz ruhuma aldanma, hey suskun tekne denizi biz taþýyalým yeþil ikindilere akþam bir kuþun adý olsun aþk bir kulun tutkusu kýyamet yaþanmamýþ aþklarýn karabasaný
düþler aðaçlarýn yapraklarýnda nazlý nazlý salýnýyor vahþet çok kalabalýk sevdayý konuþan sokak yok düþlere küçük bir koy düþlere senfoni lazým
hava su ve toprak ölüm kadar basit hayat çok sessiz boþ yere akýyor ah! bu ney sesi, þehri yanan bir çocuðun yutkunmasý gibi ilerliyor...
Sosyal Medyada Paylaşın:
çöldeki kelebek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.