Ormandaydým, yalnýz. Gökyüzünü görmek istedim her zaman. Aðaçlar vardý, göremedim. Sonra insanlar geldiler, aðaçlarý kestiler. Sevindim baþlarda. Benim için yaptýklarýný söylediler, hepimiz için. Sonra o aðaçlardan binalar diktiler, üzerlerine betonlar döktüler. Demirden kafesler yaptýlar, yetmedi çukurlar kazdýlar. Hepimizi içeriye týktýlar. Tanrý dýþarýda kaldý, yalnýz. Sonra önümüze oyuncaklar koydular. Oyaladýlar baþlarda, eðlendik. Unuttuk dýþarýda ne varsa. Sonra bize tekrar hatýrlattýlar. Tanrý dýþarýda! Üzülsek mi, yoksa o tutsak deðil diye sevinsek mi bilemedik? Kafamýz karýþtý. Öyle güzel avutmuþlardýki bizi; Ýçeridemiyiz, dýþarýdamýyýz karar veremedik. Sonra birileri geldi, Tanrýnýn bizi terkettiðini söyledi. Hepimizi bu kafeslere kapatýp gittiðini. Nasýlda aldanmýþtýk ona deðil mi? Suçladýk haklý olarak tabiki, inkar ettik. Dahada ileriye gittik, arkasýndan küfürler ettik. Ýçimizde hýrs vardý, intikam. Artýk günah iþlememiz lazýmdý. Ne yaptýk dersiniz? Dünyayý bu hale getirdik. Memnunmuyuz? Tabiki..
Lütfen kimse inkar etmesin. Ben kabullendim.
04:13 27.02.16 Burhan KARACA Sosyal Medyada Paylaşın:
KaNKayBı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.