Artık benim de hayallerim var Bende hayal'ler kurabiliyorum..

• 28 Mayıs 2012 Pazartesi 18:04:58

Artık benim de hayallerim var
Bende hayal’ler kurabiliyorum..

Korkardım!
Kafamı yastığa koyduğum da , yorganı kafamdan yukarı çektiğim de;
Gecenin ızdırabından , yastıklar düşmandı sanki bana , karanlıklar hiç sevmediğim şarkıları söylerdi , sessizlikten korkarım Annem öldüğümden beri , kardeşlerim yaşamama yardım ezmezler , yalnızlığın ham maddesi yanımdaydı. En güvendiğim oyuncağım “Ayı polo” da sıkılmıştı benden , beni dinlemekten..Doğrusu bende sıkılmıştım çocuk bedenimdeki , ihtiyar şairden.. İnsan uyanmaktan da korkar mı ? Şehrin aydınlanması acı verirdi.Güneş çok sıkıcı gelirdi bana. Sesler de boğardı ruhumu. Pencereye oturduğum da , dışarıdan gelen; Araba sesleri , telefon görüşmeleri , döğüşler , kavgalar ,sohbetler ,çocuk ağlayışları.. Sevgililer geçerdi bizim pencerenin altından , ölmeme saatler kaldı diye düşünürdüm ağlardım hep, özlerdim Annemi.. Çocuktum işte , daha hayallerim yoktu.

Artık benim de hayallerim var
Bende hayal’ler kurabiliyorum..

Üzülürdüm!
Beni anlayan hiç arkadaşım olmadı. Dışarıya çıkmazdım hiç , çıkamazdım. Sokak aralarından gelen çocuk sesleri , kahkalar , mis koku ve güneş ruhumu kazırdı. Oyun oynamayı sevmem.. Annemi sadece 1 kez gördüm. Ya da sadece 1 kez hatırlıyorum.. Anne şefkatini fazla tatmadım.Okula giderken hep tek giderdim. Sınıf arkadaşlarımı hep Anneleri getirirdi.. Sınıfa kadar sokarlardı. Bende çilekeş , okul sıralarında taşan Anne şefkatlerini toplardım.. Mutlu bir çocukluk hayatım olmadı , benim yaşımdakiler hep oyun oynardı , benim elimden bir şey gelmez , hiçbir şey yapmak istemezdim. Sanki benim bu dünyada rolüm susmaktı. Yaşamak için gelmemiş gibiydim. Anlam veremiyordum.. Çok sıradan gelmeye 8-9 yaşında başladı , dünya.. Belki bu yüzden değişik bir çocuktum ya da Annem olmadığı için hayat bana fazla yük yükledi. Çok acı çektim. Bilmedi hiç kimse.. Çocuktum işte , daha hayallerim yoktu.

Artık benim de hayal’lerim var
Bende hayaller kurabiliyorum..

Büyüdüm!
Değişen bir şey olmadı daha da sıkmaya başladı bedenim. İçimdeki sesler , susmak bilmezdi. Sanki başka bir dünyanın dış binası gibiydim , iç organlarım yok ve insan görünümlü bir kitaplıktım sanki. Hep düşünmekle geçti zamanlarım , hala ben dünyaya anlam kazandırmaya , dünya hakkında güzel cümleler kurmaya çalışıyordum. Nafile.. Bol bol kitap okuyunca bu dünyadan birazcıkta olsa uzaklaşıyordum iyi geliyordu. Bazen şarkılarda seyahat ediyordum.. Daha sonra sigaraya başladım. Benimkisi alışkanlık değildi , duman tiryakisiydim.Yükselen sigara dumanlarında halisülasyonlar görürdüm. Geleceğime ipucu verirdi , geçmişimi hatırlatıyordu , bakıyorum da geçmişim hiç acısı değil! Bazen evin dört köşesinden sıkılır caddelere gezintiye çıkardım. Bakardım , insanlar hep bir kılık içinde , mecburiyetler akıyor yüzlerinde , herkes olması gerektiği yerde ve gibi. Bazen anlamsız gülücükler atardı insanlar bana , anlamazdım.Bir şey olmalıydı , kendime gelmeliydim, yaşadığıma inanmalıydım. Ta ki okuduğum bir kitaba kadar.. Okuduğum bir kitapta “Aşk , Hayallerde Gizlidir.." diyordu.. Hoşuma Gitti! Çocuktum işte , daha hayallerim yoktu.

Artık benim de hayallerim var
Bende hayal’ler kurabiliyorum..

Tarık Nohut (Te-İki) | ARTIK BENİM DE HAYALLERİM VAR PART I. |
|Mayıs 19’-18:07