anlamak

• 8 Mayıs 2012 Salı 09:16:32

Herkesin bir kahramanı var bu hayatta... Bu hayatın kahramanları gibi davrananlar var. Benim hiç hayatımda bir kahramanım olmadı. Olsun isterdim, belki sırtımda taşıdığım yüklerim hafiflerdi, ağlayacak bir omuz aradığımda kilometrelerce gidip annemi üzmezdim. Her defasında gözyaşlarım daha fazla birikip boğazımda bir yumru, kalbimde koca bir taş, hücrelerimde kansere dönüşmezdi...

Bazen özlemek için gitmek gerekir. Gidersin... Kalbini defalarca yumruklayan isimlerden, yüzlerden, ellerden, öpüşlerden, gülümsemelerden, sözlerden, hatırladığın, anımsadığın her şeyden kaçarsın. Aslında kaçabildiğini sanırsın. Yalnızsındır... Bilmediğin bir yerde, bilmediğin insanların yüzüne bakarken hep geride bıraktıkların gelir aklına, göğsünün üzerine gelir oturur ve kaldıramadığın bir anı kapısı belirir. Hadi aç! Nasılsa orada sana ait ve hiçbir zaman unutamadığın, unutmayacağın, seni mutlu etse de, ağlatsa da senden bir şeyler saklı.

Elinin tersiyle itemeyeceğin kadar ağır, üzerini çizemeyeceğin kadar kalındır... Her güne yüzlerce kelime saklanmış koskoca bir kitaptır burası. Geçmişten geleceğe hoş geldiniz.

Bazen özlenmek için susmak gerekir...

Bir gece oturup sabaha kadar hayal kurarsın sevdiğinle, olmayacağını bile bile... Yarın olur, gün aydınlanır, müzik biter, herkes belirir, hayaller kaybolur, kelimeler susar... İçinde ezilmeyecek kadar büyük bir özlem, hasret ve bir o kadar sevgini sığdıracak yer ararsın... Yer yarılır içine girersin. O karanlık, o nefret, o vicdan, o yalan, o kandırmaca, kırılıp düştüğünde kanayan dizin, yıkılıp ağlayan gözlerin, vurulan kalbin, duran aklında işe yaramaz orada... Duyabildiğin sadece kalbin! O vakit, o ışıksız mübbette ölmek istersin de ölemezsin!

-Hem ben böyle daha iyiyim anne! Kimsesiz...
Herkes ve her şeyin yalan olduğunu öğrendikten sonra.-