DENİZE AÇILMAK İSTİYORUM RÜZGARA İHTİYACIM VAR...

• 26 Ocak 2008 Cumartesi 18:56:04

Kısa bir zaman önceydi..nöbetteydim;Gözleri aynı noktaya takılı,sanki birini bekler gibi özlem ateşiyle yanan sessiz,sakin,masum bir delikanlı tanıdım...bu Hasan’dı..Hasan yetiştirme yurdunda iki kardeşiyle birlikte büyümüş olmasına rağmen hiçbir kötü alışkanlığı olmayan,yürekli güzel bir insandı...
Birçok insan gibi onunda kaygıları,gelecekten beklentileri vardı.. Hasan Öncelikli olarak...kardeşlerini geleceğe emin bir şekilde hazırlamak,kendi değimiyle onları başgöz etmek,daha sonra içerisinde hiç bitiremediği anne özlemini doyasıya gidermekti...
Evet Hasan annesini görmeyi çok arzu ediyordu..Hasan’a sordum..Hasan niçin?..seni bırakıp giden anneni arıyorsun?..Hsan’ın yanıtı çok duygulandırmıştı..Abla annemi bulmam lazım ona soracağım sorular var,hem en önemlisi annem perişan bir hayat yaşıyor ise,ona yardım etmek istiyorum...İnsanın annesinin olması güzel bir duygu olsa gerek...şimdi ben ameliyat olacağım narkozun etkisi geçtikten sonra acılarım olacak,bir yudum su verenim dahi olmayacak...hiç kimsem yok çok yalnızım...Hasan endişelenmekte haklıydı,lakin unuttuğu tek şey bu vakte kadar hayatta olmasını yaşama olan sevincine ve hepimizin sahibi olan yaratana borçluydu.Hasan’a cevaben şunu söyledim...unutma ki herkesin sahibi Allah’tır...Elbet sana bir yudum su veren,acılarını dindirecek birileri mutlaka bulunur...Bizler varız yanındayız...
Hasan’ı ve kardeşlerini annesi altı yaşında yetiştirme yurduna bırakıp arkasına dahi bakmadan terkedip gitmişti.Yüzünü dahi hatırlayamadığı annesini,yıllarca aradığı halde bulamamıştı...Yüreği ezikti ama hala sevgi doluydu...umudunu yitirmemiş olmasına şaşırmamak lazım...bir çocuk için anne ne büyük bir nimettir...sanırım umut bu nimete duyulan özlem olsa gerek...
O şunu dile getirmekten çekinmiyordu...Ablacığım annem bizleri yurda bıraktıktan sonra arada bir ziyaret etse idi halimizi sorsa idi annemizi anlayacaktım veya anlamaya çalışacaktım...ama niçin birgün olsun dahi bizleri aramadı,bayramlarda boynumuzu bükük bıraktı...bizler bunu hakedecek ne yaptık..çocuk olmak çaresiz olmak suç mu?
Bazılarımız doğuştan şanssız insanlarız..Dünyaya gelişimizi kutsal bir su olan gözyaşlarımızla kutlar,güleceğimiz günü sabırsızlıkla bekleriz...Evlat olarak dünyaya gelişimiz kadına analık,erkeğe babalık ünvanını verir de yaşama henüz merhaba demiş çaresiz,aciz,masum yavruya hangi ünvanı layık görür...Yıllardır çözmeye çalıştığım bu sorunun yanıtını arıyorum...
Geleceğimiz dediğimiz yavrularımıza sahip çıkalım...onların yarınları umudu olalım...Hani ya; bizlerde bir zamanlar çocuk değil miydik...
Hasan çok yorgundu dili susmuş gözleriyle bana bir şeyler anlatmaya çalışıyordu...Onun kara gözlerindeki acının yorumu aynen şöyle idi...Denize açılmak istiyorum,rüzgara ihtiyacım var...bu rüzgar beni arzu ettiğim yöne götürmekte kararlı ise sert değil ılık ılık esmeli,beni sarsmamalı, yönümü şaşırtmamalı...ılık ılık ve doğru yöne esen bütün rüzgarlara selam olsun...