Kapı önünde, domates ekmek yediğim çocukluğumu özledim.. Okul dönüşü oyalandığım sokakları, dertsiz, tasasız hiç bir yere yetişmek zorunda olmadığım yaz tatillerimi.. Bisikletimi...


Küçüktüm, küçük ama dertliydi hep gönlüm.. Hep severdim insanları, hep sevdiğimdendi kederlerim.. Huysuzdum, kıskançtım, alıngandım ama mutluydum.. Deliydim, yaramazdım ama doğruydum..
Anılarım geliyor aklıma, en sevdiğim yaz günlerim.. Bir bisiklet almıştı ananem bana, hep aynı yamaçtan binerdim ona.. Nasıl bir hazdı o, son sürat rüzgara karışmak.. Saçlarını savura, savura rüzgarla yarışmak.. Dayımın balkonunda oturmayı bile özledim.. Ayaklarımı uzatıp çekmeyi memleket kokumu içime, karşı ki dağlara bakmayı, bir depremle geçen trene el sallamayı.. Yağmurda Doğuş dinlemeyi orda, onunla ağlamayı sonra.. Olmayan aşklarıma boyumdan büyük şiirler yazmayı.. Ne çok özledim..
Yaşlandım, büyüdükçe azaldım kaybettim gün geçtikce o çocuk bedenimi.. Umutlanmayı bıraktım, kendimi hayat denen çukura attım.. Gören yok halimi, duyan yok içimdeki çocuğun sesini, özlüyorum işte yerde çizili sekseklerimi.. Yalnızlıklarımı bile özlüyorum şimdi..
Hiç bir şey eskisi gibi değil, ne şu şehrin geceleri, ne şu yüreğimin sözleri, ne de şu sessizliğimin verdiği o tat yok artık.. Yediğim meyvelerin tadı bile değişti.. Mutluluklarım bile sahtelendi, acılarım yıllandı.. Ruhum öyle hasretki o çocuk bedene, bu kadını tanıyamıyorum, bu bedeni istemiyorum.. Varmı tekrar çocuk olmanın bir yolu?
Yok işte yok! Hiç bir hayal, hiç bir yalan, hiç bir mutluluk tatmin etmiyor beni şimdi..
Özlüyorum, özlemimden ölüyorum.. Ben daha fazla büyümek, yaşamak istemiyorum bu hayatı.. Zaten hayat benim için, büyüdüğüm an bitti..












..eser..