Güne gelen yazıyı ve yazarını tebrik ediyorum...

İnsan olgunlaşması oranında noksanlarıyla bilgilendikçe hala bilemediklerinin olduğunu anlar. Bu anlayış aslında bireyi küçültmek yerine mütevazı oluşunu öne çıkarır. Bilmediklerinin sınırsızlığını duyumsar. Elde ettiği şeylerin hiçliğini elde edilemeyenlerin sonsuzluğunu anlama yetisini kazandırır.
işte izin özü bu cümlelerde yatıyor..
deneme yazınızı tebrik ediyor selamlarımı gönderiyorum..

Ben bu yazıyı okurken gençlik daha doğrusu 20li yaşlarıma gittim...O yaşlarda her şeye üzülen, ve hem eş hem de annelik görevlerimi yerıne getirmeye çalışıp yaşam sevdamı unutmuş gitmiştim...
Tek gördüğüm ve yapabildiğim çocuk sevdamdı...Onları büyütüyor tüm sevgimi vermiştim.. Üstelik bir de yakınlarımı mutlu etme çabası...Seneler geçti ben kendimi gördüm..Hızla geçen yıllarımı.. Oğullarım evlendikten sonra benim yaşam sevdam başladı. Tüm sevdiğim ve mutlu olacağım şeylerle meşgul oluyor yaşamımı en iyi şekilde geçirmeye çalışıyorum...Tüm yapamadığım, içimde kalan hobilerimle uğraşarak yaşam sevdamı en iyi en mutlu şekılde geçirmeye çalışıyorum...
Çok güzel anlam dolu ve düşündüren yazınızı ve yazarını yürekten kutluyorum...
Sevgilerimle...



canandemirel tarafından 3/20/2012 9:58:06 PM zamanında düzenlenmiştir.

Merhaba..
Ortaçağdan rönesans dönemine geçişte anselmus'un ilk olarak insanı ön plana çıkardığı ve hümanizme ön ayak olan söz "insana dair hiçbirşey yabancı değildir bana" ve sokratesin söylediği" bildiğim hiçbirşey bilmediğim" sözleri hayatımın temel taşlarıdır, ve yazınızı okurkende bu sözler geldi aklıma..birde yine çok önemli mihenk taşı olan benim için "ayakkabım yok diye üzülürdüm, ayakları olmayan bir çocuk gördüm" belkide tüm yaşamı veya yaşam sevdası diye tariflediğiniz olgunun üç noktası bu düşün kaynağına uyabildiğimiz kadar gerçek olabilecektir. Ve yapılanabilinecektir bana göre..ve gençlik öyle böyle geçti .. belkide hayatın demlenme diye nitelendirdiğim şu dönemi gençlikte çokta önemsemediğimiz veya sistemin mecburiyetlerinden kendi iç sesimizi hiç duymadan bir başkaları için yaşayan bireyler (bu benim gözlemimdir) gün gelip kendi içsel yolculuklarınada çıkmaya başlarlar.. Birgün kendime sormuştum ben ne yemek seviyorum diye biliyordum anamın ne sevdiğini babamın ne yemek sevdiğini.. çocuklarımınkinide biliyordum ama kendiminkini unutmuştum..ve o gün birde ben varım dedim ve ondan sonra hep gülmeye çalıştım hayatı eğlenceli bir şekilde ve mutlu olacağım şekilde yaşamaya çalıştım zaman sınırlıydı yaşam sonsuz değildi..ve yaşadığım kadar daha yaşamayacaktım görev ve sorumluluklarımı kendime göre gençliğide feda ederek yapmıştım işte bu noktada yaşamın bir sevda olduğunu algıladım.. Kuşları böcekleri görmeye başladım, elime fotoğraf makinasi alıp çıktım deniz kenarlarına dalgaları seyrettim, çingene kadınlarla sohbet ettim, balıkçılara selam verdim nasıl balık tuttuklarını sordum vs vs artık gerçek anlamda yaşamın içinde hissediyordum kendimi..ve belkide sizin dediğiniz yaşam sevdamı bulmuştum böylelikle güneş dahada bir ısıtıyordu ama rüzgarada tahammülüm yoktu.. Her dönemi yaşamın bir yapılanmaya gebe ve bireyin görevi başkalarını mutsuz etmeden kendini mutlu etme yollarını bulma keşke yıllar önce keşfetseydim bunu.. anlamlıydı yazınız ve bana tüm bunları düşündürdü hissettirdi.. saygılarımı bırakıyorum sayfanıza..