AŞK FAKİR BİR ADAMIN UMUTLARIDIR

• 20 Şubat 2012 Pazartesi 01:04:38

Aşk bence fakir bir adamın zenginlik umutlarıdır. Tanıyabileceğin en fakir adamım! Çünkü gittiğinden beri umudum kalmadı.. Üstelik şimdi tam kalbimden yaralıyım. Oraya tek erişebilen sendin, tek başıma saramıyorum yaralarımı! Kimse de yardım edemiyor zaten, ben de buna karşıyım. İlacım sen olmayacaksan, bıraksınlar öyle kalsın. Ona gözüm gibi bakarım. Ne de olsa senden kalan en önemli hatıra. Tek demiyorum çünkü her yerde bana bıraktığın anılar var. Senin yerini tutamasa da.. Geçen gün dershaneyi ektim mesela, birlikte gittiğimiz parkları gezdim. Oradan hep buluştuğumuz okulun önüne gittim, hiçbir şey değişmemiş. Ne bekliyordum sanki. Oturdum bekledim, eskiden olduğu gibi.. sadece bekledim. Alışkanlık işte, sen de aynı şekilde gelirsin belki dedim; çıkagelmedin. Bir kez daha anladım o gün, her şeyin eskisi gibi olmadığını, herşeyimin artık benim olmadığını. Bir daha hiç oradan gülerek gelemeyeceğini bir kez daha anladım. Bir kez daha yüzleştim gerçeklerle, yine acıttı. Ben gerçekleri sevmiyorum sevgilim. Beni seni seviyorum. Benim tek gerçeğim olduğun günleri özledim. Aah ah.. Ayrılığımızdan sonra hep bir mucize bekledim. Sahi hatırlıyor musun, sana mucizem derdim. Sen benim bu hayatta başıma gelen en güzel mucizesin. Tek de diyebilirim. Peki neden artık gelmiyorsun? Bunları okuyamayacaksın ama gelmeni isterdim. Bu yazılanlardan henüz hiç kimsenin haberi yok, sen de dahil. Şu an iyi misin, mutlu musun bilmiyorum. Pek endişe duymuyorum ama biliyor musun? Çünkü iyi olmasan hissederdim kötü olduğunu. Neyse uzatmadan, oradan eve gittim işte, daha anımız olan çok yer olmasına rağmen.. Dayanamadım malesef, seninle yürüdüğümüz sokaklar bile kötü geldi yalnızken. Haa bir de, yol üstünde ilk buluştuğumuz parka uğradım gitmeden. Seni ilk gördüğüm,sarıldığım, kokunu ciğerlerime hapsettiğim, gözlerine bakmaya çekindiğim, tenine dokunduğum ilk yere. Bizim parkımıza uğradım. Başka çiftler vardı, biz yoktuk artık. Oturdum biraz, sonra bir iç çekiş işte.. Eve gelebildim sonunda, biraz uzandım. Sen de benimleydin, en azından güzel yüzün benimleydi. Bil ki, gülümsediğin o fotoğrafı yastığımın altından hiç eksik etmedim. O kalbimi kırmıyor, ağlamıyor, somurtmuyor hiç. Sadece bana bakıyor, gülüyor.. Ağladığımda bile gülüyor. zaten başka ne isteyebilirim ki? Seni İSTEYEMİYORUM artık, ben de fotoğrafın ve hayalinle yetinmeyi öğrendim. Vaktim bol ne de olsa değil mi? Seni istemek.. seni istemeyi bana yasakladılar herşeyim. Öyle gerekmiş. Neyse merak ediyorum, gerçekten seni unuttuğuma inanmadın değil mi? Yapamadım bil, hep kalbimin içindeydin, aklımda olduğun gibi. Peki sen unuttun mu beni? Kalbim unutmadığını söylüyor, insanlarsa çoktan unutup gittiğini. Ama ben hissediyorum kalbinde bitmediğimi. Çünkü hiçbir yere gitmedim. Gitmek de istemiyorum! Biliyorum yalan söylüyor hepsi, senden duymadıkça inanmam zaten merak etme meleğim. Yazmayı neden bu kadar çok sevdiğimi hiç merak ettin mi? Yüzüne söyleyemediğim ve içimde biriken her şeyi istediğim gibi burada söyleyebilirim. Bak az önce beni sevdiğine inandığımı söyledim. Anladın mı her şeyi. Öyle işte. Eğer ki bir gün gururun yerine kalbini dinleyip gelirsen bekliyorum seni her daim. Bir de çok özledim. Yazacaklarım bitti; ömrüme işleyen,ömrüm dediğim tek kişi.
Yorumlarınızı bekliyorum.