Cendermede İnsanmış!

• 11 Şubat 2012 Cumartesi 21:31:12

Yıl muhtemelen 1992. Abim Diyarbakır’da görevli, bende kasabada izindeyim. Bir telefon geldi, telefondaki ses abime aitti.
- Kardeşim biz şu an yoldayız bir arkadaşımın aracıyla izne geliyoruz haberiniz olsun.
Tabi uzun zamandır görüşemediğim abim, yeğenlerim ve yengemi görme sevinciyle evde bir furya başladı. Yemekler hazırlandı eve çekidüzen verildi. Bu esnada rahmetli Anneannem çıkageldi.
- Hayrola evladım bu ne telâşe, kim gelecek?
- Ebe, abim ve çocuklar izne geliyor, birde arkadaşı varmış onun aracıyla birazdan köyde olacaklarmış dedim.
Ebem meraklı bakışlarla yine sordu;
- Kimmiş bu arkadaşı oğlum, bizim köyden mi?
- Yok, ebe, Abimin devresiymiş, Jandarma Astsubayıymış.
Ebemin gözleri irkildi, o zayıf, cılız bedeninden beklenmeyecek bir çeviklikle yenice oturduğu somyeden adeta fırlayarak;
- Oğlum beni hemen evime götür, ben Cendermeden çok korkarım.
Ebe şöyle, ebe böyle desek de ebemi ikna etmek mümkün olmadı. Sonunda anam ebemi ikna etti ve;
- Ana seni şu odaya saklayalım, Gelen misafir gidince seni çıkarırız hem boşu boşuna evine gitmek için yorulmazsın, bu akşam Mahmutlar ve diğer torunlarınla beraber kal.
Deyince ebem kabul etmek durumunda kaldı. Yalnız sıkı sıkı tembihte bulunmayı da ihmal etmedi:
- Bak kızım Cenderme geldiğinde sakın ha benim kapımı falan açmayın, ben korkudan ölürüm.
Hepimizi aynı anda bir gülme krizi tuttu. Benim aklıma bir muziplik geldi. Abimler gelince şimdi rahmetli olan Jandarma Başçavuşu Ali abimi aldığım gibi ebemin bulunduğu odaya götürdüm. Tabi Ali abimin üzerinde resmi elbisesi yoktu, sivil kıyafetli, gayet güleryüzlü bir insandı. Ebemin bulunduğu odaya girer girmez derhal elini öptü ve hal hatır sormaya başladı. Ebemin yüzünde bir panik havası okunuyordu. Neden sonra cesaret edip sordu:
- Oğlum Cenderme gelecek demiştin, hani nerde, gelmediler mi?
- Dedim; ebe işte Cenderme dediğin bu abi,
Ebem bir bana, birde Ali abiye bakıp, dalga geçtiğimi düşünerek temkinli bir eda ile:
- Oğlum Cendermede İnsanmış! Dedi.
Bende bir anlık bir duraksama, ne güleceğimi bildim ne ağlayacağımı...