Gönlün Ezgimsi Çığlığı

• 11 Şubat 2012 Cumartesi 18:17:44

Bir zamanlar bir göz, bir kalp, bir aşk bir de gönül varmış. Kalp, gözü hiç sevmezmiş çünkü göz sevdaya tutulduğu zaman kalpte onu kabul edermiş ama bu kabul etme hiç düşünmeden olurmuş. Bir de aşk varmış ki göz ile kalbi hiç sevmezmiş. Kalp ile gözden kendisinin meydana geleceğine hiç inanmazmış. Öyle bir sevdadan kendisinin yerine çıkar ilişkilerinin ortaya çıkacağına inanırmış. Bir de gönül varmış ki aşk onu çok severmiş, aşk gönülden meydana gelen her sevdanın hakiki sevda olacağını sanırmış.
Epey zaman geçmiş, gönül de sevdaya tutulmuş ve aşktan yardım istemiş. Aşk gönle sormuş: sen niye ben oldun. Gönül de ben kendime çok güveniyordum ve kalp ile gözü küçümsemiştim, ben diyordum ki kesin senin gibi olmam ama nerden bileyim o güzeli görmeden gözün ve kalbin halinden anlamazdım. Ama şimdi anlıyorum ki gönül olsan bile önlemini alacaksın. Ey aşk bilmiyorsun işte o güzele tutuldum ama artık tek dileğim o güzelden, güzeller güzeli beni yaratan Rabbime kavuşayım
Aşk bu son olaydan sonra kalp ile gözle barışmış. Aşk bundan sonra kendine çekidüzen vermeye karar vermiş.