Bir bahar yağmuruyla sevdalara ve hayata açılır gönüller...titrer gözyaşları bütün yüzlerde...bir çiçek kokusu yayılır asilce...Senelere gömülse de tüm baharlar,yağmurlar,kokular ve hayatlar...kalır içimizde, murad olunan noktalar...var ise her şeyin bir gayesi bir hikmeti amaç onu elde etmek için tutunmak ve çabalamaktır...tüm hevesimizle ve tüm arzumuzla...

Herşey bir yerlere doğru yol almıştır şu alemde...yerlerine vardıkları zaman tamamlanır ve sadece alemde bıraktıkları izler kalır...Eğer bir gülse,koklanmış ve güzellik duygusuna varılmıştır...artık zamanı tamamlanmış ve geceye sadece gülün izi ,insanın anıları kalmıştır...

Ruhumuzdan Gökyüzüne kayan bir damla sevinç, berraklaştırır çevremizdekileri... Yeryüzü ahalisi benliğimiz kadar ve bizim gördüğümüz kadardır...

Omzumuzda binlerce insanla ve zihnimizdeki milyonlarca görüntüyle daha nereye kadar yürüyebiliriz... ne zaman kendi hayatımızı mevsimlerin gerçekliğinde ve alemin bilgeliğiyle hissedebiliriz...ne zaman, zaman ile varlığımız bütünleşecek ve biz başka zamanları yaşamak yerine kendi zamanımızı yaşayacağız...ne zaman kendi varoluşumuza kendi zamanımızı işlemeye başlayacağız?

Bir dünya var,yaşadığımız,nefes aldığımız,gördüğümüz,güldüğümüz,ağladığımız...Bir hayat var,içinde olduğumuz ama içine giremediğimiz,konuştuğumuz,kelimeleştirdiğimiz ama hissedemediğimiz,dokunamadığımız. Bir zaman var,gözlerimizin görmek istediği,ellerimizin dokunmak istediği. Bir yer var,ulaşmak istediğimiz,varolmak istediğimiz...

Her bakış içimizdeki binlerce bakışı ayaklandırır,dillendirir...bir damla gözyaşında saklıdır binlerce hayat ...Şehirler var içimizde,insanlar ve olaylar var düşüncelerimizde. Hatıralarımız var derinlerimizde...Ve fakat görüntüler zamanla,canlılığını ve alımlılığını kaybeder...Hayatta bir yerlerimiz keskinleşirken,bir yerlerimiz körelir...bir şeyleri kaybederken bir şeyleri kazanırız...Bir sahne var ruhlarımızda...ve fakat meçhul,sisli,karışık...

Sesler boğuk,görüntüler siyah beyaz, acılı ve korkulu oyunlar ortada seyrediliyor...gözyaşlarına boğulduğumuz görüntüler var...Sevinçten yüreğimizin çatladığı anlar var...Bin bir renkli şu dünyada varlığımızla şahidiz olanlara...sadece seyreden ve şahit olan değiliz...dünya ruhumuzu çizmeli ve biz dünyanın ruhunu çizmeliyiz... “ şu an dünyadayız ve Allah var”bilinciyle adım atmalıyız...

Yeryüzünde attığımız her adımda anlamlı olanı yanımızda götürebilir ve yürütebilir miyiz? Yoksa vazgeçilmiş ve geçiştirilen bir hayatın hamallığını mı yapıyoruz? Varoluşumuzun her noktası huzurlu ve geleceğe uzanmış bir şekilde bina ediliyor mu?. Allah varlığımızın “herşeyi haline” gelebilmişse o zaman her anımızda bir huzur ve her anımızda bir “şimdiden geleceğe” kendimiz olarak akış vardır.

Hissediğimiz şeyler bizimdir ve biz hissediğimiz şeylere aitizdir. Şu an dünyadayız ve Allah var cümlesi yüreğimizin sesi olmalı,hayatımızın yazgısı olmalı…