KİM O DEME BANA...

• 29 Aralık 2011 Perşembe 14:54:36

Dilini bilmediğim bir ülkede, adresler sormaya çalışıyor gibiyim. Kimin yüzüne baksam yabancı,ifadesiz mimikler,hiçbirşey anlamıyorum.Evet birşeyler anlatmaya çalışıyorlar yardım etmek istiyorlar bu aşikar fakat ben hiçbirşey hatırlamıyorum.Kelimeler hiç bu kadar anlamsız olmamıştı.Tatlar ne kadar da uzak, tanıdık yabancılara benziyor herkes, ara sıra kesit kesit resimler geliyor hafızama ama ben hiç kimseyi kimseye benzetemiyorum.Annem olmalı diyorum şu hergün arayıp halimi soran, hafta sonu ne yapıyorsun diye soruyor kardeşiyim diyen insan.Zorluyorum kendimi olanları hatırlamaya, kalbimin bir köşesinde yer açmaya çalışıyorum.Fakat sığmayacak kadar kalabalıklar.Bir sinema filmindeyim ve ara verilmiş gibi bir köşeye çekilip nefeslenmek istiyorum.En son nerde görüldüm bilmiyorum.
Bu şehri en çok kaybolduğumda seviyorum.Sığınacak o o kadar çok yeri var ki; girersin bir kuytu köşeye kimseler bulamaz seni. Ne kendini hatırlatmak isteyen sevgili,ne annemin şefkat eli, herşeyi bir tarafa atıp karanlık bir yorganla öylece sabahlarsın için titreyerek binbir türlü belanın kucağında.İçindeki fırtına duyurmaz sana dışarda ki keşmekeşi, dinletmez sana kendini. Birde ağlaması yok mu yağmur yağmur...gözyaşlarını unutturur sana. unutursun unutulduğunu ve şarkılar söylersin bir plakçının önünde ne yaptığını bilmessin öyle ya zaten kayıpsın.. ve kim olduğunu bilemez halde.Umrunda değildir bu yüzden kimin ne düşündüğü, ilk defa özgür hissedersin kendini bu kadar fazla, kimsesizliğin buruk gözyaşlarında.Kimse için üzülmeyeceksin bunu da bilirsin içten içe.
Gülümsersin adını bilmediğin çocuğa, bir veda busesi kondurmak istediğinde intiharın eşiğinde hayata. Sonra ölme der içinde depreşen bir his, birşey çeker seni yeniden bıraktığın karmaşaya.İnad eder ayak dirersin yaşama, gitmek en güzel çözüm gibi gözükür.Gideceğim yere aitim belki de deyip bir mutluluk bir huzur ararsın bu küçük tesellide .Sonra farkedersin bu gidiş ancak oranın sahibinin emriyle mümkündür.Çekiverirsin ayağını uçurumun kenarından.Atlarsın kayıpta olsa hayatın kucağına.Hayat önce kutlar zaferini sarar sarmalar sonra yine başlar mücadele çünki gerçek budur.
Hayat bir mücadeledir ve nerde kaybolduysak yine aynı yerde bulacağımız bir varolma savaşı içinde akıp gider.Bende bir gülüşün imzaladığı ayrılık fermanında kaybettiğim kendimi, bir çocuğun masun gülüşünde yeniden bulmanın huzurundayım.Çok uzaklara gözyaşlarıyla uğurladığım bir dostun bir avuç sevgiyle yeniden dönüşü gibi. Tutunmak, yalvarmak ve gecenin bir vakti ona sığınmak hiç bu kadar anlamlı olmamıştı. Sevgiyi aramanın ne kadar boş olduğunu farketmem uzun yıllarımı aldı.Sevgiyi aramayacaksın o eğer seni kollarına alacaksa; belkide sen kendinden çok uzaktayken gelip bulacak seni.Kaybolduğum yerde, bilmediğim adreslerin çıkmaz sokaklarında ansızın elimden tutuverdi işte.Görünmezliğimi yoketti, varlığımı yeniden anlamlı kıldı.Gelmesi çok zaman aldı ama geldiğinde herşeyi kendinden eyledi...Öyle bir zamanda öyle bir gelen olur ki; git demek senin elinde olmaz.
Şimdi kalabalık yalnızlığımın içli nağmelerini terennüm ederken ruhum, kaybetmeden bulunmayacağını anlatır benliğim.Soğuk bir günde sıcak bir gülüşle kaybettiğim benliğimi, hiç bilmediğim bir çıkmaz sokakta bir el bana geri verdi. Yıllar değiştirmiş onu.. Sordum kimsin diye? KİM diyenim dedi..KİM diyen nerde dedim..İçimde bir yerlerde uyuyor dedi. VE BEN HİÇ UYANMASIN DEDİM.