KAR

• 27 Aralık 2011 Salı 14:05:24

Ben her kış uyurum...
Her kış beni hasta eder .Deliririm..
Her kış kurt ulumaları gibi ..aç,soğuk ayaklarım çıplak.
Her kış koşarım bir bayırdan aşağıya. Kar tepemde. Ben her kış uyurum biliyor musun?
Aç kurtlar peşime düşerken atarım kendimi bir uçurumdan aşağıya. En kestirme yoldur kurtuluş
Her kış bu yüzden uyurum. Bu yüzden deliririm. Bu yüzden saklanırım deliliklere…

Ben her kış uyurum...
Kalbim, bu yüzden bakışlarım kayar hep o tarafa, iri salkım buz sarkmalar gibi yığılırım.
Hep avazdır nehirlerim…
Sessizlikte çığlık atma gibidir bu karlarım.
Ben her kış uyurum...
Her kış ölümdür sadece kar öper alnımı. Beyaz bir selvi ağacının altında suskun mermerim..

Ben her kış uyurum sen gibi…
Ötekileşmiş bir karganın sesini öperim. Bir kedinin tırnak izini geçiririm ruhuma.
Sonra çizerim en derinden kar yalnızlığını beyaz sayfaya. Akarım ardına bir kurşun fişek şiirdir. Delifişek bir rüya..hiç..hiçlik belki de…
Ben bu yüzden uyurum , koşulsuz yağarken..Gelirim,giderim uyandığımı sanırım ama uyurum işte bir düşün ardına doğru…

Ben her kış uyurum..
Milena’dır suskun mermerin kalbi..
Her kış rüzgârını taşır gelir öper alnımı uyuduğum selvi ağacının gölgesinde
Ben her kış uyurum Kafka’nın kollarında. Kar ve Kafka.
Kar ve yalnızlık. Kar. Sonrası sessizliktir mabedim..
Derin bir uykunun nefes alışı nefes verişi gibi derindir kar örtülerine anlattığım masallar. Ben bu yüzden sığınırım deliliklere… Bunu yaparım ..
Bu yüzden uyurum her kış….Sen gibi derinlere doğru...

Aysu