Canım dostumun adına...

İlk kez gözlerinde tanıdım acıların en koyusunu. Sevdim, öyle sevdim ki hem de... Bilemedim o acıların bulaşıcı olabileceğini. İlk başlarda acılarından sıyırmaktı amacım seni. Sen anlattın, ben hep dinledim. Gözlerini kapattığında bile acılarına çözüm getirmek için düşündüm ben. Bilmedin. Hep yanında olmalıydım bundan sonra, tuttum ellerinden, bana bağladım iki küçük halkayla.Eşimdin artık,benimdin. Ben doktorun senin, eşin, "güneş ışığın", en çok sevilen yanın...
Acılar başlattı bu güzel mevsimi.Şimdi yaprakları dökülen ben oldum.Vurduğun o tokat ta acıyı tanıdım ilk kez bedenimde. Yabancı değildim, anlatmıştın. Sonra ihanetleri yaşadım bir bir, acı bu olmalıydı. Dayaklardaki, vurmalardaki acılardan farklıydı bu.Kan yoktu, yara yoktu, iz yoktu.Yo yo vardı iz. Her ihanet bir çizik daha attı yüreğimin derinlerine. Artık kanamıyordu yaralarım,ama izi kalıyordu. Acılar büyüttü beni.Sen minicik kaldın içimde artık. Bense 20’sinde koca bir dev! Yılların öfkesini bende yaşattın, benden çıkarttın.
Her seferinde sildim seni yüreğimden, öyle izin kalmış ki derinlerde, hep yeniden filiz verdin. Çok hemde çok sevmiştim. Gözyaşlarına dayanamıyordu yüreğim, çünkü en çok ben bilirdim o nesnelerin tuzunu. Ama bitti. Bitti gönlümün sultanı. Ben acılarını dindirmek için geldim sana. Acılarını bana yık, üstüne daha fazla dertler ekle diye değil. Siliyorum olmuyor, atıyorum olmuyor. Ama bu son gelişin, son acı verişin oldu bana. Son kez söylemek istedim, seni acı verişlerine rağmen ne denli sevdiğimi...Veee artık acılarımın seninle birlikte bittiğini. Eskisi gibi olur sanma, herşey bitti! Çünkü; az önce yaktım yüreğimi!