Bozüyük’teki Argeno Bar’a girmeme sebep ne soğuk bir bira, ne de iki duble rakı değil, açık kapısından gördüğüm tavanda asılı eski bir araba tekeriydi. Avrupa’da görev yaptığım sıralarda, aynı at arabası tekerleri çeşitli yerlerin dekorunu tamamlıyordu.
Bir masaya oturduğumda, araba tekerinin nostalji simgesi olarak tek olmadığını gördüm. Kömür ütüsü, gazocağı, gemici feneri, petrol lambası, Orion marka lambalı radyo, sepet, laba, boyunduruk, yayık, matara, dolma av tüfeği, av hayvanı post ve boynuzları, hamut, semer, semer testeresi, kirman, yün çorap, bakır kaplar ve duvarlarda hasırlar...
Tümü kırk beş metrekare olan bu küçük bara bu kadar çok şeyin nasıl sığabildiğini, hem de herşeyin nasıl sığabildiğini, hem de herşeyin hiçbir rahatsızlık vermeden yerli yerine konabildiğini görmeden anlamak olası değil...
Bir ara bu kadar eski eşyanın ortasında kendinizi buluvermek sizi müzayede salonuna girip girmediğiniz konusunda şüpheye düşürebilir ama, kibar garson istediğinizi sorduğunda, müzayede salonunun da olmadığınızı anlar, rahatlarsınız...
Onca antika eşyanın arasında serpiştirilmiş espiri dolu, iğneciyi, müşteriye yol gösterici (!) çerçeveler içerisindeki cümlelerle, dörtlükleri okudukça, ayrı ayrı kitapların özetini okumuş gibi oluyorsunuz.
“Çok çocuk yapın! Kişi başına düşen dış borç azalsın...”
Yurdumuzdaki umumi tuvaletlerdeki problem orada da olmalı ki:
“Lütfen tuvalete cigarettes atmayınız. Biz sizin kül tablanıza işiyor muyuz?”
Bazen şu cümleyle kendinizi dinliyorsunuz:
“Hatırlanmak yaşamak kadar tatlıysa, unutulmak, ölüm kadar acıdır.”
Kelimeleri ustalıkla kullanan şu dörtlüğün yazarını merak ediyor, alkışlıyorsunuz:
“Ata vurdum belleme,
Gir koynuma terleme,
Her şeyim senin olsun,
Benim kini elleme.”
Ve şu dörtlükteki, yazarının boş bıraktığı yere hangi kelimeyi yazmanız gerektiğini düşünüyorsunuz:
“İnsan vardır insanın hası,
İnsan vardır sefer tası,
İnsan vardır sevesin gelir,
İnsan vardır s.... gelir.”
Vatanını ve işyeri sahibini kurtarmak için yapılan şu rica dikkate alınmaz mı?
“Bütçe hâlâ açık... Vatanını ve Arif’i seven iki duble fazla içsin”. *

“Kadın affeder ve unutur. Ama neyi affettiğini asla unutmaz.” sözcükleri size kalkmanız gerektiğini ifade eder gibi. Hesabı istiyor, ödüyor ve çıkışa yürüyorsunuz. Arif, arkanızdan temennide bulunuyor:
“Hayırlı işler, bol güneşler.”

Yüksel ÖNAÇAN