KIRMIZI GÜLLER BÖLÜM 20

• 7 Aralık 2011 Çarşamba 22:20:43

Sabahleyin erkenden kalkıp dışarı çıktı Metin Bey e bir not yazarak bıraktı.
< Ben toplantıya katılmıyorum beni merak etmeyin.>
Amacı arabaların kalktığı yeri öğrenip oradan gitmekti. Ne Leyla’yı görmek; ne de Metin’e söyleyecek söz bulamıyordu. Çok üzgündü.
Tam kapıdan çıkıyordu ki, müdürle karşılaştı.
" Nereye?" diye sordu.
"Ben gidiyorum.Arabalar nerden kalkıyor onlara bakacaktım. Akşamki olay beni çok üzdü.Ne Leyla’yı ne de başkalarını görecek gözüm yok! Ben böyle hareketlere alışkın değilim."
" Gel bakalım oturup konuşalım kızım; Metin Bey Leyla ’yı da alıp gitti zaten. Çok kızgın ve nasıl yol alıyor kim bilir? Sen bizimle gideceksin bana tembih etti seninle ilgilenmem için… Hadi üzülme bu kadar, toplantı da olmayacak ağlama lütfen! Metin olmayınca o da kalmadı. Bugün öğlen yola çıkacağız."
Ben arkadaşların yüzüne nasıl bakacağım? Çok utandım Leyla’nın sözlerinden."
"Hiç utanma kızım;bizler seni biliyoruz ve onu da iyi tanıyoruz…Bak arkadaşlar da geldi. Hadi kahvaltı yapalım."
" Hiç canım istemiyor."
" İstesin...istesin zaten hastalıktan yeni kurtuldun. Kendini bu kadar üzme."
Arkadaşları Selma’nın ağladığını görünce "Sen onu boş ver" dediler. "O kendi kendini yaktı; çok iyi bir işi vardı ama artık buralarda duramaz. Bu kaçıncı rezaleti;sade seninle değil, Metin kiminle konuşursa sana yaptığını onlara da yapıyor.Boş ver sen ona hadi kahvaltı yapalım.gezimizi berbat etti" diye söylendiler.
Zorda olsa biraz kahvaltı yaptı. Eşyalarını arabaya koyup yola koyuldular.
"Ne güzel eğlenecektik tatilimizi zehir etti" diye hala konuşuyorlardı.
Yolculuk biraz buruk geçmişti. Sessiz sakin ;konuşmadan eve gece geldi.
Annesi şaşkın " Kızım ne oldu; hani yarın akşam gelecektiniz?"
" Annem plan değişti; bu gece döndük. Çok yorgunum hemen yatmak istiyorum; sabah konuşuruz."
" Tamam kızım; iyi geceler."
Selma saat on gibi uyandı. Annesi kahvaltı hazırlamıştı. Tam masaya oturacağı zaman kapı çalındı.
Metin di gelen
"Buyur gel içeri" dedi Selma şaşkın…
"Yok, geçmeyeceğim; seninle konuşacaklarım var. Biraz gelebilir misin?" Annesi de gelmişti.
"Buyur oğlum."
"Selma ya izin verir misiniz?"
"Tabi oğlum" dedi bir şey anlamadan.
""Seni parkta bekliyorum, hoşça kalın "diyerek yürüdü.
Selma üzerine acele bir pantolon, tişört geçirip saçlarını topladı. Hızla parka koştu.
Metin, dalgın denizi seyrediyordu. Yanına gelince "Merhaba" dedi.
"Seni rahatsız ettiğim için kusura bakma . Geldiğinizi müdürden duydum ve konuşmak istedim. Ne diyeceğimi , ne söyleyeceğimi bilemiyorum. Senden özür dilemek istemiyorum çünkü hep bunu yapmak zorunda kaldım. Beni affeder misin?"
Selma "Senin suçun değildi; o kız bana taktı bir kere. Ne diyececeğimi ben de bilmiyorum. Ama o sözleri hep yalan; ben ne seni ne de işini onun elinden almadım. Bana nİye bu kadar düşman anlamıyorum. Bu beni çok üzüyor bilesin."
"Onun derdini ben biliyorum. Seninle açık konuşacağım. Yıllardır onun ve annesinin gözü bende."
"Ama niye sen bir müdürsün; bu şirkette ne ilgisi var? "
"Onlar şirket sahibinin akrabası imiş."
Metin bir çıkmaza girmişti.
"Biliyorum eskiden tanışırız; ben bu kızı yıllardır kardeş gözü ile gördüm. Ama o bunu kabul etmiyorve
bana kim yanaşacak olsa hep böyle davranıyor."
"İyi de ben sana yanaşmadım ki" dedi Selma.
"Doğru, bizim arkadaşlığımızı kıskandı. Hepsi bu."
"Biliyor musun ? Odama bir elbise koymuş.Ben onu giyinip de aşağıya ineceğim mi sandı. Bu beni çok kızdırdı. Böyle giderse artık burada çalışmayacağım."
"Niye ?"
"Her gün stresle eve gelemem ; işimde de başarılı olamam. Beni eski şirkete verin; o da rahat etsin, ben de edeyim. Çünkü bu şartlarda kardeşlerime nasıl faydalı olurum ? Kavga, gürültü bu benim yapım değil.Başka çare bulamıyorum.Benim buradan gitmem lazım dedi.
Metin şaşkın "Gerçekten gitmeyi mi düşünüyorsun? "
"Ne yapayım sen söyle? O şirketten giderse daha kötü olur; bir sürü dedikodu yapar, buna katlanamam."
" Haklısın" dedi Metin." Ben biraz düşüneyim ; müdürle konuşayım, sonra bakarız. Kahvaltı yaptın mı? Karnın aç mı?"
"Evet, annem hazırlamıştı ama; sen gelince yemeden buraya geldim."
"İyi o zaman; koya gidelim, orada yeriz."
"Tamam, ama çok durmayacağız; işlerim var. Malum yarın iş başı ve yapmam gereken işler var. .."
Koy tenha idi; bir masaya oturdular. Semaver söyleyip yanında biraz kahvaltılık istediler. Yine sessizlik içinde yemeğe başladılar.
Sessizliği Metin bozdu...
"Ne düşünüyorsun?"
Selma gülümsedi "Yok bir şey..."
"Var söyle."
"Söylemezsem olmaz mı?"
"Yok söyle."
"O zaman kızma."
"Çünkü; yine kardeşlerim ön planda. Biliyorsun okullara az kaldı; nereye vereceğim diye onları düşünüyorum."
"Haklısın sen evin babasısın; sorumluluğun çok."
"Evet hem de çok."
"Sana bir soru; evlenmeği düşündün mü?"
"Hayır."
"Niye?"
"Kardeşlerim hayatlarını kurtarmadan hayır. Benim için ön planda çocuklar ve annem."
"Ya; kendine yazık ediyorsun."
"Yok, ben böyle mutluyum; onların sevinci, mutluluğu bana yetiyor."
"Peki, bir arkadaşın olsun istemez misin?"
"Nasıl bir arkadaşlık?"
"Duygusal."
"Asla... Babama ölüm döşeğinde söz verdim; kendimi, adımı lekeletmeyeceğim diye… Babam bana çok güvendi ve ben de onu hiç üzmedim bu yaşa kadar. Ne zaman evlenmeğe karar veririm bilemem. neyse nasibim ona varırım düşüncem bu.Yine aynı fikirdeyim. Benim için arkadaş sizsiniz; diğer arkadaşlarım gibi hepsi bu; bundan ilerisi olamaz."
Metin "Seni almak isteyen bekleyecek kardeşlerin okullarını bitirsin diye; öylemi ? O zaman sen kırkını geçersin."
"Olsun... emekli olurum; birde emekli bulurum, olur biter."
"Ne kadar kolay söyledin."
"Niye ? zor mu?"
"Bilmem ?" derken Metin; ikisi de güldüler.
"Artık kalkalım öğlen oldu; işlerim var" diyerek elini cebine attı; para yoktu."Bu gün senden; ben boşum.Alacağın olsun."
"Olur; bir daha sefere sen ısmarlarsın."
Selma eve yaklaşınca Allaha ısmarladık; yarın neredesin ?" diye sordu.
"Bilmem...? Belli değil."
"O zaman görüşmek üzere" diye elini uzatarak tokalaşıp, yürüdü...

AYŞE KARAN

DEVAM EDECEK...