KIRMIZI GÜLLER BÖLÜM17

• 2 Aralık 2011 Cuma 04:23:26

"Onu unutmak bizler için çok ...çok zor."
"Ne yapalım kızım; Allah ne yazdı ise o oluyor ."
"Haklısınız; bakalım zaman ne gösterecek ? Yaz okulu varmış biliyor musunuz?" dedi Selma "Çocuklar gitmek istiyor da ...Neresidir,nerdedir ,ücreti nedir ? Acaba nerden öğreniriz ?"
"Tamam; ben araştırır , haber veririm ."
"Sağ olun .Afedersiniz , çok geç kaldım; işime dönmeliyim."
" İyi mesailer.Kızım "dedi. Ardından baktı; Selma epeyce zayıflamıştı. "Zavallı kız hem güzel,hem iyi ,hem de çok akıllısın ama; şansa bak o kadar çok yük var omuzlarınızda .Allah yardımcısı olsun."
Selma yine yoğundu. Yarım kalan işleri toparlıyor ; yenileri ekleniyordu .Oldukça yorucu temposuyla evden işe işten eve gidip geliyordu. "
Havalar iyice ısınmış; yaz başlamıştı. Kıyafetleri yine takımdı ve çok şık duruyordu .Müdür araştırmış; fazla masraf olmamak kaydıyla çocukları yaz kamplarına göndermişti.
Bir gün önce sıkı sıkı tembihler etmiş ."Taşkınlık yok ,şımarıklık yok "diye.
Selma ya biraz zor gelecekti ama; olsundu . Taksitleri bitmiş ,borçları yok, maaşına biraz da zam gelmişti.
Aylığını alınca kendine bir şeyler alayım diye büyük bir mağazaya girdi. Daha önce görüp beğendiği
Yeşil renkte, ipek buluzdu ."Gündüz de giyilir; gece de" diyerek aldı. Birkaç giysi daha beğendi.
İş yerinde yemekler oluyordu Selma hepsine gitmese de; gittiği bir iki yemek olmuştu .
Biraz borca girmiş; taksit yapmıştı. Kıyafetlerine uygun ayakkabı, çantada seçti.Artık bunlar ihtiyaçtı.Annesine de kumaş aldı; dikip giysin diye. Öyle güzel dikiş dikerdi ki...
Kadıncağız çok sevindi "Ne gereği vardı kızım bunlara ? "
"Olsun annem; içimiz kan ağlıyor ama, yinede yaşamak zorundayız ."
Böylece günler geçiyordu...Metin’i ise çok az görüyordu.
Bir gün yine parka gitti. Hem denizi izliyor; hem dalgın düşünüyordu k;i karşısında Metin’i gördü.
"Merhaba" dedi.
"Merhaba; hangi rüzgar attı sizi?"
" Hiç; dolaşmaya çıktıydım; belki size rastlarım diye ."
"Siz yine kayıplardasınız."
"Evet, İzmir de idim ;yeni şube açıldı ya."
"Duymuştum; hayırlı olsun. Siz orada mı duracaksınız ?"
"Hayır; işler yoluna girinceye kadar gidip geleceğim."
Selma "Vaktiniz var mı?"Diye baktı .
"Siz bana yemek ısmarladınız; ben de çay ikram etmek istiyorum. Gücüm buna yeter.Çok güzel bir yer keşfettim sizi oraya davet ediyorum."
"Olur; gidelim."
Beraberce yürüdüler; çok güzel bir koydu. Masalar denizin üzerine koyulmuş; harika bir manzarası vardı.
Bir masaya oturdular .Semaver istedi Selma ,suyu kaynayınca demledi. Mis gibi kokmuştu .
"Burasını geçenlerde keşfettim. Nasıl buldun ?"
"Evet güzelmiş; buraya sık sık gelir misin?"
"Yok bu üçüncü; annemle geldim hep, şimdi de seninle ."Çayları doldurdu bardaklara.
"Hımm... çay da güzelmiş" diye yudumladı Metin; gözleri Selma da...
Havada tatlı bir meltem vardı Selma nın saçlarını uçuşuyordu . Gün dinlenmek üzere;.ufukta tatlı bir kızıllık vardı. Günün son ışıkları denize uzanmış; gümüşler gibi parıldarken, kırık dalgalarla yakomoz lar yapıyordu .Dağlarınsa renkleri mora dönmüş; hafif sis çökmüş, sanki doğanın tüm güzelliği ile akşama hoş geldin diyordu.
İşyerlerinden konuştular
Metin in aklına tahliller geldi; o günden bu yana görüşmemişlerdi.
"İyi; fazla bir şey çıkmadı. Biraz kansızlık, o da ilaçlarla düzelecek. Şükür iyiyim."
"Ama hiç kilo almamışsın."
"Aman almayayım; böyle iyiyim. Sağlığım iyi olsu nda."
"Doğru, sağlığın iyi olsun.Sahi kardeşlerin neyapıyorlar?"
"Onlar tatilde; yaz okulları varmış, oraya gittiler."
"Ya sen... ne zaman tatil yapacaksın ? İzne ne zaman çıkacaksın ?"
"Şimdilik değil ;okulların açılmasına yakın istiyorum, kardeşlerimle ilgilenmek için.
Nasılsa bir yere gitmeyeceğim öyle düşündüm."
Metin "Hep kardeşlerini, anneni düşünüyorsun. Kendin kendin için bir planın yok mu?"
"Hayır, kendime ayıracak zamanım yok..Biliyorsun babamın da yükü omuzlarımda. Kardeşlerimin istikbalini; onların hayatlarını kurtarmalarını istiyorum. Bu bana yetiyor; böyle mutlu oluyorum.iyi bir işim de var; daha ne isterim rabbimden?"
Akşamın hafif karanlığı çökmüştü
Selma " Artık kalksak; annem merak etmesin."
"Peki" dedi Metin. "Kalkalım."
Ağır ağır eve doğru yürüdüler; konuşacak kelime bulamıyorlardı. Parka geldiler; oturanlar vardı .
Sıcaktan bunalan burada serinliyordu .
Metin "Ben artık ayrılayım."
"Buyurun bize gidelim" dedi nezaketen.
"Başka zaman inşallah." Ayrıldılar. Selma eve geldi.
Annesi "Kızım nerdeydin? Çok geç kaldın."
" Anne Metin Bey e rastladım; koya çay içmeye gittik.Sen sıkıldın mı?"
"Yok kızım; komşular vardı, sıkılmadım .Metin bey nasılmış ?"
"İyi... epeydir yoktu; yeni gelmiş, karşılaştık, lafladık biraz."
"Biliyor musun annem; çocukları çok özledim. .Artık gelseler ;yalnızlık ne kadar zormuş."
"Evet kızım; yalnızlık Allah a mahsus. Rabbim kimseyi yalnız koymasın."

AYŞE KARAN

DEVAM EDECEK...