BEN DE ÖĞRETMENİM ... AMA...

• 24 Kasım 2011 Perşembe 11:42:33

Henüz ortaikinci sınıftaydı.Fen dersi ilgisini çok cezbediyordu.Hele de fen dersinde fizik konuları tam bana göre diyordu.Ben de öğretmen olmalıyım ama fizik öğretmeni...
Fizik ilmini anlatan bir insan olmak artık ideali olmuştu.
Ortaokul bitti fikri değişmedi.Liseye başladı 1,2,3 hala öğretmen olma ideali devam ediyordu.İşte sınav ve sonucu kulaklarına inanamıyordu,abisi telefonda internetten baktım fizik öğretmenliğini kazanmışsın diyordu.Hııı ,internet ne ki bile diyemedi.Çünkü henüz bir bilgisayara dokunma şerefine bile nail olamamıştı.Gazeteden bakana kadar internete inanmamıştı.İşte gazetede numarası vardı işte .Numaranın karşılığını buldu arka sayfadan gerçekten doğru dedi kendi kendine.
Çok büyük bir heyecanla başladı gurbette ilim hayatı.Doğduğu büyüdüğü şehir küçücüktü.Hatta hiç toplu taşıma aracına bile binmemişti.Şimdi sabah 08:10 da başlayan derse yetişmek için iki otobüs değiştiriyordu.Ya annesi ,babası çok özlüyordu onları.Ama sabrediyordu.Öyle ya ben de öğretmen olacağım diyordu.Küçük bir ilçenin basit bir lisesinde ya da ortaöğretiminde onu bekleyen öğrencileri olacaktı.Ya da öyle olmasını ümit ediyor ,dualar ediyordu.
İşte mezun oluyordu.Annesi amansız bir hastalıkla boğuşuyorve terör olayları aileleri korkutuyordu.Babası bu durumda seninle gelemem seni de gönderemem demişti.Annesi hasta olmasa hep beraber düşeceklerdi doğunun güneydoğunun yollarına.Gidemedi...GİDEMEDİ...
Özel bir okulda başladı ÖĞRETMENLİĞE...Annesi iyileşecekti nasılsa.Olmadı,bir temmuz akşamüstü kaydı ellerinden elleri.Hava çok sıcaktı ama o annesinin soğuk elerini tuttukça ,öptükçe buz kesiyordu.Dayanamıyordu ,tek tesellisi öğrencileri olmuştu.Çok güzel öğrencileri olmuştu.Bir Rüya’sı vardı burslu okuyordu.Sonra ESRA , HATİCE ,TUĞÇE BÜŞRA,EBRUNUR,ECEM,MÜRŞİDE,ŞEYMA, BÜŞRA,ŞERİFE ve niceleri...
Gönlü hala bulamadığı o küçük ilçenin sıradan lisesindeydi.Olmadı,şimdi sınav var dediler.ÖYLE YA HER İSTEYEN ATANAMIYOR.Tamam !bayağı iyi puan aldı yine olmadı. Bu sefer de fizikçi atamadılar.
Çaresiz memurluğa başvurdu.Küçük bir Anadolu şehrinde çalışıyor ,sabrediyor hala.Hala sabrediyor.Bir lise var şimdi gönlünde her gün önünden geçtiği.Ah çekerek baktığı.Sabahları sınıflarına giriyor hayalen,akşamları ağır ağır terk ediyor merdivenlerini.Fizik anlatıyor,durmadan anlatıyor o çok sevdiği branşını her gün hayalen.
Bazen gözleri doluyor ben de öğretnmenim ama öğrencim yok diyor.
Ben de öğretmenim ama
Öğrencilerim yok
Dersim var ama
Dersliğim yok
Ben de öğretmenim ama
Öğretmenler günüm yok
24 Kasımım var ama
Hatırlayanım yok
Ben de öğretmenim ama
Güllerim yok
Kocaman birbahçem var ama
Bahçeye girecek fermanım yok
Ben de ÖĞRETMENİM AMA
ÖĞRENCİLERİM YOK


O ESNADA BİR TELEFON ÇALDI ÖĞRETMENİM DİYORDU KARŞIDAKİ SES ,ÖĞRETMENLER GÜNÜNÜZ KUTLU OLSUN.....