Annesinin Kuzusu Hiç Büyümeyen Kadınlar

• 4 Kasım 2011 Cuma 11:29:40

’Sana yeteri kadarını dilerim’

’Sana tutumunu/davranışını parlak tutmanı sağlayacak kadar yeterince güneş dilerim.
Sana güneşin değerini daha çok anlaman için yeterince yağmur dilerim.
Ruhunu canlı tutmaya yetecek kadar mutluluk dilerim.
Sana, yaşamındaki en küçük sevinçlerin çok daha büyük görünmesi için yeterince acı dilerim.
İsteklerini hoşnut edecek kadar kazanç dilerim.
Sahip olduğun her şeyin değerini bilmeni sağlayacak kadar kayıp dilerim.
Son hoşçakaldan önce yeterince merhabalar dilerim.’

(ABORJİNLERİN DUASI)

Sevgili Seçil, Nam-ı Diğer (( S N K Y ))’ e ithafen..

Herkes gibi görünen ama herkesten daha kırılgan, büyüdükçe mahsunlaşan, büyürken çocuk yanlarını da gözünde büyüttükçe büyüten çocuk kalpli kadınlardır onlar. İlk bakışta diğerlerinden ayırt edemezsiniz onları. Sağlam özgüvenleri başınızı döndürür. Güçlü görünürler. Yıkılmaz sandığınız duruşları onların kırılgan kalplerini görmenize engel olur. Neden sonra içlerindeki kız çocuğunu teselli ederken bulursunuz onları. Onlar annesinin kuzusu, hiç büyümeyen kadınlardır.

Yılların akışkan hızında telaşlarla geçen zamanlarında, annelerine benzerken bulduklarında kendilerini, kaçınılmaz gerçeklerle yüz yüze gelirler. Kimseyi değil, annelerini isterler yanı başlarında. En çok anneleri anlar çünkü onları ve onların da anladıkları ve hak verdikleri yegâne insan anneleridir. Annelerinin küçük kopyasıdır büyümüş kadınlar.

Anneleri, onların öksüz duygularının sığınağıdır. Teselli edilmek isterler, zira şefkate açtır boşlukları. Çünkü bastırılmış ağlamalarını gülüşlerinin altına gizlediklerinden mutlu görünürler hep. Meydan okuyan tavırlarının altında bile biraz endişe vardır. Neşeleri, hüzünlerini ört bas etmek için kullandıkları bir kalkandır.

Annelerine benzer onlar, anneleri de kendi annelerine. Bu kısır döngüde değişmeyen gerçekler vardır. Örneğin başarılı kadınlardır onlar. Ve başarıya giden yoldaki en büyük esin kaynağı ve motiveleri anneleridir. Bazıları başarıyı annelerini gururlandırmak için, bazıları onlardan onay ve destek sözlerini duymak için kazanırlar. Ama hepsinin ortak noktası onların kızı olduğunu ispat etmek için hırsla elde ettikleri şeylerin, annelerinin geçmişlerindekilerle benzerliğinde birleşir. Ve onlardan bekledikleri; başarılıyken olduğu kadar zor zamanlarında da yanlarında görmek istedikleri ilk insanın anneleri olmasıdır.

Basit bir yemek tarifinde bile deneyimlerine ve becerilerine, hem saygılarından hem de hayranlıklarından örnek aldıkları -değişmeyen- tek insan olmalarından ötürü ilk annelerini arar büyümeyen bu kadınlar. Ağladıkları zaman anneleri tarafından teselli edilmek isterler. Onlara nazlanmak isterler. Çocuk sahibi olduklarında onların engin tecrübelerinden ve yaşanmışlıklarından dolayı annelerinin geçmişlerinin aynını tekrar etmek isterler. Bilirler ki annelerinin geçtiği o yoldan onlar da geçecektir. Ve bu kutsal saydıkları yolda, en hasarsız biçimde yürümek isterler. Bu sebepten annelerinin akıllarına her zaman ihtiyaç duyarlar.

Ama bazıları erken kaybetmiştir annelerini. Kimisi sonsuzluğa uğurladığı annesini gerçekte kaybeder ve hatıralarda yaşatmaya devam eder. Kimileri ise yaşarken yitirmiştir annesini. İki cihanda da hasretini çekmekle cezalandırılmışlardır. Onlardan mahrum kalırlar. Bazıları hayırsızlıkla yargılanırken, bazıları annelerinin umarsızlığına maruz kalırlar. Oysa her anne içinde elbet bir merhamet tohumu barındırır. Anne kelimesinin anlamının altında yatan değişmeyen ve herkesin kabul ettiği ortak nokta ’şefkat’tir.

Anneler affedici olması gerektiğinden, büyümeyen kızları her düştüğünde onlar tarafından yerden kaldırılmayı beklerler. Hataları annelerinin hatalarına benziyordur çünkü. Takip ettikleri ’anne adımları’ onları buralara sürüklemiştir. Ama anneler de en çok bunun için kızarlar kızlarına. Kusursuz olmalarını isterler kızlarının. Aynı hatalardan ve benzer acılardan geçmelerini istemezler. Çekecekleri acıları ve geçecekleri yolların çetrefiilini bildiklerinden içten içe kanar dururlar. Bunun için kızarlar kızlarına. Örnek alınmak değildir istedikleri; kendi yanlışlarını, kendi doğrularıyla bulmalarını isterler kızlarının. Ama kızları onları model olarak öylesine benimsemiştir ki, annelerinin bu yersiz çıkışları ve gereksiz evhamlarına bir anlam veremezler. Örnek alabilecekleri en sağlam karakter anneleridir çünkü.

Ama bazı kızlar vardır ki, büyümüş kızlardandır onlar. Ve ’hiçbir zaman’ annesine benzemeyeceğini ve onun yaptığı hataları yapmayacağını iddia ederler bu büyümüş kızlar. Neden sonra fark ederler ki, kader midir yoksa kaçınılmaz gerçeklerden kaçılamayacağından mıdır bilinmez, onlar da annelerinin hayatlarının bir benzerini yaşadıklarını görürler. Her kız çocuğu annesine benzer. Kimisinin karakteri, kimisinin sureti, kimisinin de kaderi benzer annesine. Bazı hastalıklar, bazı kederler, bazı acılar, bazı mutluluklar onlardan miras kalır kızlarına. Ve kızları her dem taze tuttukları bu yadigârları özenle yaşatır sonra ölümsüz olması için ödünç aldıkları mirasları yeniden bırakırlar kendi kızlarına....

fulya/kasım2011

Beğen