Bir Cuma sabahi

• 22 Ekim 2011 Cumartesi 16:11:35

Cok erken kalktim.Zaten okadar huzursuz ve mutsuzumki uyuyamiyorum bile. Pencereden dirsari baktim. Daha yeni yeni günes doguyordu.Günesden bile önce kalkmisim, oysaki hic huyum degildir erken kalkmak. "Demek okadar mutsuzum!" dedim kendi kendime.Sonra tekrar disari baktim : Okula giden cocuklar, Ise yetismeye calisan insanlar, Köpeklerini gezdiren komsular..hava ayaz ama tertemiz, henüz biz tarafindan kirledilmemis. Günesle sabah sohbetinde..kuslarin civiltilari.. Eskiyi hatirlati bana. Eskidende severdim böyle pencereden bakmayi, ama tek bir fark vardi. Ozamanlar Hayallerim vardi önümde simdiyse hayallerim alinmis acimasizca ellimden. Gözlerimden damla damla yas akmaya baslamis farkina varmadan.Öfkemden perdeyi cektim, hatirlamak istemedim birden yasadiklarimi, ama atamiyordum aklimdan olanlari. Aslinda kapanmis konulari birdaha acmak istemiyordum ama ben kapatikca konular kendi kendine aciliyordu. Sepebini bende bilmiyordum.

Ben sadece sevmek istedim, ölesiye asik olmak istedim, mutlu olmak istedim. Beni anlayan bir adamla birlikde olmak istedim. Beni benden bile daha iyi taniyan anlayan biriyle bir ömür gecirmek istedim. sevdigimi mutlu etmek icin herseyi yapmaya hazirdim oysaki .. olmadi .
Onca güzeliklere mutluluklara rahmen bir tek seyi unutamiyordum: Siddeti. O anlatilmaz bir aci. Bedenen degil bu aci, ruhen. hakaretler hic bitmiyor , asalamalar aliskanlik haline geliyor, küfürler ve sonunda dayak. Bi kere basladimi sonu birtürlü gelmiyor. Beklemek, sabiretmek bunun cözümü degil emin olun. Konusmak, anlatmak, aglamak faydasiz. Bunu yapmak isteyen ne olursa olsun yapiyor .. Dayagin sebepi cok. Bi kere dövmek isteyen bagrmak isteyen ufacik birseyde bile yapiyor bunu. Birden senden kötüsü senden cirkini sende beceriksizi senden aptali yok .. aslinda aptalik konusunda cok hakli. Böyle bir kisiden halen sevki beklemek aptallik.

Bari yüzümü yikigimde kahvaltiyi hazirliyim dedim. Zaten benden baska kimse yok böyle seylerle ilgilenen. Her aksam, sabah kalktigimda sevgilim bana kahvaltiyi hazirlamis beni öperek kaltiricani hayal ederek yatiyorum. Ben okadar cok süprizler hazirliyorumki ona , onu mutlu etmeye calisiyorum ellimden geldince . Ben uzun zamandir hic yasamadim ne böyle bir mutluluk nede bir heyecan. Aslinda ben kendimi uzun zamandir bir kadin gibi bile hissetemiyordum. Herseyin suclusu benmiyim acaba diye kendime sormuyor degilim. Ama öyle olsa bile bari cözüm ararken yalniz olmasaydim!
Banyoya girdim suyu actim , nekadar güzel akiyordu tertemiz, cam gibi . Bende hep su gibi oliyim istedim, tertemiz. Bu bile yetmedi mutlu olmama. sonra basimi kaltirirken aniden ayna cikti karsima. Beni gördüm. Uzun zaman olmus kendime bakmayali. Yani bakiyordumda kendime bakmiyormusum megersem. Tam gözlerimin icine baktim hemde hic ayirmadan. Sonunda kendimle yüzlesdim. Bu benmiyim!? Nicin kendime kiyiyorum ? Neden ! Neden! NEDEN!!!!!!???... Sonra hemen yüzümü cevirdim aynadan cünkü utandim kendimden. Nasil bukadar asalana bilmisim ask icin.
Aniden bir karar aldim . Nasil bilmiyorum. Neden bilmiyorum. Aniden bir ip koptu sanki icimden.
Bir bavul hazirladim : Icinde sadece bana sonsuz askima ayit bir kac parca ve resim.
Giyindim hazirlandim onun kalmasini bekledim. Sessiz bir bekleyisdi bu.Emek verdigimiz evimize bakdim uzun uzun. Duvarlari elledim. Bu Duvarlarda neler sakliydi. Agzi olsa duvarin acaba neler anlatirdi diye düsündüm kendi kendime. Büyük askimizimi anlatirdi, sevgi dolu anlarimizimi, birlikde asdigimiz zor günlerimizimi, uzun uzun sohbetlerimizimi, hayallerimizimi, kavgalarimizi, saygisizliklarimizimi, kirginlimizi, gözyaslarimisimi yoksa yalnizlimisimi?

Sonunda sessiz bekleyis bitmisdi, uyanmisti . Yanina oturdum. Eger karsisina otursaydim yapamazdim kiyamazdim yine ikimize. ama yapmak zorundaydim artik bunu, bana baska care birakmadi ki . Aci cekmicekmiydim sanki, üzülmicekmiydim.. tabi zor olucakdi ama yapmak zorundaydim artik.
Söze nasil baslicami bilemedim. gözlerimi bir an kapattim biryerden basladim: " Bana her el kaldirdinda kalpimin üstüne sanki kocaman bir kaya koydun . O kayayla nefes almaya calisiyorum, ama alamiyorum, cünkü kaya git gitte büyüyor ve bir gün nefesim kesiliyor. Seni seviyorum herseye ragmen ama nefes alamiyorum. Ben gidiyorum !" dedim ve ayagi kalkdim ona ufacik bir öpücük kondurdum yanana , kulagina "herseyim" dedim.. kücük bavulumu ellime aldim ve kapidan cikip gittim. Sadece girdigim gibi, asil ve gururlu cikmak istedim bu kapidan, tek bir fark vardi, incilmis, yaralanmis, kanati kirilmis bir serce gibiydim.