OMUZUMDA KELEBEK KANATLARI

• 11 Ekim 2011 Salı 18:01:36

"Hayal kırıklığına uğradım, hem de aynı konuda bilmiyorum kaçıncı kez." diyordu küçük kız.
Düşünüyor, düşünüyor ve sürekli aklına kısa ama ders verici o hikaye geliyordu: Aksakallı bir bilge kişiye, bir dost ziyaretinde selam ve hal hatırdan sonra “ Neler yapıyorsunuz?" diye sorulduğunda şu cevabı vermiş: “Eksik kalan güvenlerimizi tamamlamaya çalışıyoruz efendim." İşte o da bu durumdaydı; eksik kalan güvenlerini tamamlamaya çalışıyordu. O kadar çok kişide güven yığınları kalmıştı ki onlardan ne yaptılar bilmiyordu hala… Güven dediği kelime neydi, ne anlama geliyordu? Birinin yolunda gözü kapalı gitmek mi, yoksa kendine aynada bakıyormuşçasına onun kendin olduğuna inanmak mı? Düşüncelerin hep sadece bir noktada kesişmesi mi… Ya da aldatılmak mı etliye sütlüye dokunmadan, kırmadan bir kuşun kanadını, incitmeden hayalleri… Evet o da bu bilge gibi içinden çıkıp giden, insanlara boş yere dağıtmış olduğu güvenlerini tamamlamaya çalışıyordu.

Her sabah 1-2-3….diye saymaya başladığı güvenler her geçen gün bir daha bir daha eksik çıkıyor ve bu sefer de kendine güveni azalıyordu umutsuzca. Güvenlerini bulutlara dağıtmışken onların bir rüzgar esintisi ile uçup gideceği kimin aklına gelirdi, öyle kolay da görülmezdi ki gelecek. Nerden bilebilirdi ki yüreğini açıp içinden paylara ayırdığı güveninin parçaları dostu tarafından serserice çalınsın ve alsın başını gitsin. Bu onun yapabileceği bir şey değildi ki…

Bu aralar hayal kırıklarının parçalarını yapıştırmakla meşgul, sarsılan güvenleri telkin etmekte ve gözyaşı damlası ile kırıkların yapışmayacağını her deneyişte bir daha bir daha öğrenmekte. Ayıp değil üzülmek, kırılmak ayıp değil ve hatta bunun üzerine ağlamak da ayıp değil. Ayıp olan aldatmak sevdiğini, dostunu gözünün içine baka baka. Kırıklar ortaya saçılmışken kimin kırdığı belli değil midir o yüreği, o canı, o kıymeti.

Kıymetlisi, yüreği her deneyimle bir kez daha parçalanırken küçük kız yoluna bakıyor ve yepyeni kararlar alıyor bu günlerde. Çünkü hayat her haliyle akmaya, kökünü toprağa salan her fidan yeşermeye devam ederken onun durması anlamsız. Hoş geldin yeniden hayata diyen her yeni yıl için yeni başarılar hediye etmek istiyor doğum günlerine, işte sadece bu yüzden yaşıyor, bağlanıyor hayata… Aydınlık olsun tüm dünyamız için uğraşıyor sadece. Küçücük elleri ile yeni dünyalar kurmaya çalışıyor. Ve sadece gülümsemek için atıyor her adımını, gülümsetmek için sevdiklerini… Omuzlarında kelebek kanatları iyi bir şeylerin olmasını bekliyor o sadece… Belki de yaşamı öğretecek o yüce bilge, sadece ona sığınıyor…

Omuzumda kelebek kanatları...
Ama ben yine de uçamıyorum...