Bende hayatı önemsemek isterdim bende zamanında. Ne kadar asılsız ve saçma bir şey olduğunu anladım zamanla. İnsanlar acımasız ! İnsanlar duygusuz! İnsanlar insan olmaktan çıkmışken ben kimi neyi önemseyecektim ki ? Yavaş yavaş korkmaya yavaş yavaş öğrenmeye başladım yaşamayı. Yalanları acıları yeri geldi sevgi denen şeyi öğrendim. Sevgi var mıydı acaba gerçekten ? Ben sevebilmiş miydim o yalan dolanlar içinde yaşayan sahte kılıkları ? Zirveden mi bakıyordum ben ve sorularım onlara yoksa yerin dibinden mi ? Tek bildiğim artık yaşamaktan korkuyordum. İnsanların sevebileceğine inanmayan bir beden içinde hapsolmuş ve beynimdeki sorular düşünceler beni kemiriyordu...Ve aradan zaman geçti, büyüdüm ve herşeyi yaşayarak öğrendim.
Ta ki O’nu tanıyana kadar.. Gözlerinde KAYBOLDUĞUM, bir annenin çocuğuna olan sevgisini beslediğim, ve bir annenin çocuguna olan duyguyu. O hayatımdayken beni gören insanlar savaştan çıkmış bir askerin değişimine sahne getiriyor ve biraz şaşkınlıkla hatta hayranlıkla bakıyordu.Farklıydı...Hayat onunla gözleri yeni görmeye başlayan 30 yaşındaki bir adam gibi şen, şakrak ve bir o kadar mutlu geliyordu.O’nu sarmak, yanağını okşamak, gözlerinde kaybolmak, ıraklığın vermiş olduğu özlemle yanıp tutuşmak ve tiryaki olunan sigara gibi burunda tütmek...Ama been ona aşkla bakarken o bana korkarak bakıyordu. Haklıydı. Çünkü sahte ve yalan insanların vermiş olduğu ön yargı hizasında görüyordu beni. Ne yapmam gerektiğini bilmeden yaşamaya devam ediyorum. Onunla yaşamaktan mutluyum çünkü. Ve sesleniyorum..

Evet aşk var Sevgilim. biz onlardan değiliz. bize bam başka gözlerle bakan insanlardan değiliz. Onlar hiç bir zaman bizim yaşadığımız kadar mutlu yaşayamayacakları için onlara acıyorum. Korkma sevgilim ben onlardan değilim senin elini bırakmayacak kadar sevebiliyorum seni. Çünkü ben sen varken hayatı önemseyebiliyorum. Ben senin gözlerinde kaybolmayı önemsiyorum.Çünkü ben seni Çok ama Çok SEVİYORUM, HUZURUMSUN...