ANA DİLİMİZ TÜRKÇE ÜZERİNE

• 26 Eylül 2011 Pazartesi 12:00:56

" Şimden gerü hiç kimse divanda, dergâhda, bergâhda, mecliste, meydanda ve dahi her yerde Türk dilinden özge söz söylemeye " Karamanoğlu Mehmet Bey

Karamanoğlu Mehmet Bey’in, 13 Mayıs 1277’de, Türkçe’yi korumak amacıyla yayınladığı bu ünlü fermanını, herhangi bir ferman diye nitelendirme, hele hele önemsememek çok büyük hatadır. O dönemdeki Anadolu’nun siyasi, kültürel ve sosyal durumunu kavramadan, fermanı değerlendirmek de, yine gerçeklere tam anlamıyla ulaşmamızı engeller.

XII.yy ve sonraları, Anadolu Selçukluları’nın hüküm sürdüğü, fakat devletin her alanında, dil ve edebiyatta İran hakimiyetinin apaçık görüldüğü yıllardır. İşte bu dönemde Karamanlılar, Anadolu’da, dil alanında değil; Türk değerlerinin yaşatılması ve Türk değerlerinin korunması için her alanda büyük mücadeleler vermişlerdir. 1277’de yayınladığı fermanın özünde, bir milletin birlik beraberliğinin ilk adımının, dil birliği olduğu gerçeği vurgulanmaktadır.

Orta Asya’dan Anadolu’ya göçen, burada devlet ve beylikler kuran Türk boylarının, başka milletlerin değerlerini kabullenip, kendi öz yapılarını terk etmeye başladıkları bir dönemde, sadece Karamanoğulları’nın, Türk değerlerine bağlı kalma mücadelesi vermeleri ve Karamanoğlu Mehmet Bey’in bu gerçeği, tarih sayfalarına, fermanıyla kazıması, Anadolu Türk tarihinin en önemli adımlarındandır.

Son yüzyıla geldiğimizde bu fermanı da Karamanoğlu Mehmet Bey’i de unuttuk, sistemli olarak icra edilen özden koparma politikalarıyla geçmişimizden de ana sütü gibi tertemiz Türkçemizden de uzaklaştırıldık. Geçen yüzyıllar neticesinde hangi tahakkümler, hangi işgaller yaşandı ki en köklü ve en zengin dünya dilleri listesinin ilk sıralarında Türkçemiz geldiği halde, yabancı dille eğitim dayatılmış ve özellikle ingilizce öğretilmeye çalışılmıştır.

“Türkçe bilim dili olamaz” diyen Kemal GÜRÜZ gibi YÖK başkanlarını gördü bu memleket. Kendi yetiştiği kültüre, bu vatanın değerlerine ve ana diline bu kadar düşmanlık besleyen yeryüzünde başka bir millet var mıdır sizce? Soykırım, asimilasyon, katliam gibi kavramlar sadece insanlar, milletler veya tarihi eserlere uygulanmıyor. Bu kahpe saldırı ve ihanetten en çok nasibini alan maalesef Türkçemiz oldu. Dedesiyle aynı dili konuşmayan torunlarla dolu bir ülkede, kendi mezar taşlarını okuyamayan nesiller haline getirildik.

1980 sonrası gençleri için söylenecek pek fazla şey yok aslında; yaşanan onca sıkıntıdan sonra bir yıkım gibi üstümüzden geçildi. Bu cocuklar ne siyaseti öğrendi, ne de ondan öncesi öğretildi. Kulaklarına bile fısıldanmadı; onlar çakmaktaş, şirinler, ninjalar gibi çizgi filmlerle büyüdü. Kimisi Leonardo oldu, kimisi Michelangelo. Bu kaplumbağanın, rönesans devrinin iki deha sanatçısı olduğu kime öğretildi, kimler öğrendi?

Yabancı dil öğrenilmesine karşı olduğum anlaşılmasın, burada izah etmeye çalıştığım yabancı dille eğitimin ne gibi felaketler getirdiğidir. Maalesef Akademik kariyer elde etmenin tek şartı da birkaç bilimsel makalenin İngilizce olarak ilgili dergilerde yayınlanması. Yabancı dil sınavını geçemeyen nice âlimler yardımcı doçentlik rütbesinde neden koca bir ömür bekletiliyor, bilen birinin bunu izah etmesi gerekiyor. Beyinler, 2011 yılında hâlâ bu işe zorlanıyor ve bu sitemle uyuşturuluyor.

Öyle bir noktaya geldik ki hiçbir yabancı kaynak Türkçeye çevrilmiyor. Elin İngilizine, Amerikalısına benim yazdığım bilimsel eserler lazımsa, öğrensinler Türkçeye kendileri çevirsinler. Neden kendi yazdığım ve emek verdiğim makalemi, onların diline çevirerek altın tepside ikram ediyorum?

Binlerce kelimelik Türkçe kısırlaştırıldı, yok edildi. 200-300 çeşit kelimelerle yüzlerce sayfalık kitaplar yazılmaya başlandı. Düşünce ufkumuz ve tabii olarak dünyaya bakışımız daraltıldı. Neticede Türkçemizin tertemiz, sımsıcak, rengiyle, ahengiyle, kokusuyla özbeöz bizim olan binlerce kelimesi kitaplardan çıkarıldı ve unutturuldu, yerlerine abuk sabuk, uyduruk kaydırık ne idüğü belirsiz, tatsız, tuzsuz, pis kokulu, soysuz kelimeler yerleştirildi.

Çarşıyı, pazarı, meclisi, meydanı, turistik bölgelerdeki dükkân tabelalarını, ders kitaplarını, televizyon ve radyoları, ilan tahtalarını ve dahi her yeri işgal eden ve işgale vahşice devam eden yüzyılın soykırımına dikkat çekmek istedim. Bu konudaki gayretimiz ve mücadelemiz tatsız, tuzsuz bir “hobby” değildir. Bu konuda ulaşabildiğimiz herkesi “brifinglendirmek” değil, bilgilendirmek zorundayız. Asil, ana sütü gibi tertemiz Türkçe hasretimiz “nostalji” olarak kalmasın azmindeyiz.

“ Babay, goodby” değil, SELAM VE DUA İLE…

Gazi Hüseyin KILBAŞ