Dost dediklerim belli bir süre sonra dostluktan cayıyor...


Buna alıştım ama. Artık güvendiğim dağlara kar yağdığı zaman; şok geçirmiyorum, doğal karşılıyorum bu tasvip etmediğim hallerini...


Oysa benim kitabımda dost biriciktir. Bazen sevgiliden bile öte omuzdur...


Dost dediğin bulunmaz hint kumaşı. Gel gör ki zaman kötü. İlişkiler gündelik. Belli bir vakit sonra, dost diye sarıldığın kaybolma seansında. Kaçıyor senden. Dünü unutuyor. Paylaştıklarını yalanlıyor. Sessizliğe gömülüyor. İnkar ediyor birlikte soluklandığınızı. Onu kovalamak da bir yere kadar...


Dost aslında her şartta yanında bulunandır, nefesi seninle paylaşandır. Yalnızlığını dağıtandır, sıkıntına ortak olandır, içine düştüğün zorluğa ilaç gibi gelendir...


Dost bildiğim candan yaklaşandır. Karşılıksızca adımlarını takip edendir. Ne düşündüğünü, ne yaptığını önceden hissedendir...


Dost kucaklayıcıdır, kolları geniştir. Varlığı güven vericidir. Beraber bir çay keyfi dünyalara değiştirmezsin. Takası yoktur. Muhabbeti çoktur...


Dostluk güzel şeydir, dost sağlamsa...

Dostluk yıkılmaz kaledir, surları yürektense...

Dostluk ayakta duracağın gündür, araması sorması habersizceyse...

Dostluk engin denizdir, suları berraksa...

Dostluk sıcaklıktır, uzattığın el; el üstünde tutuluyorsa...

Dostluk iyi zamandır, saati(ni) sana göre ayarlıyorsa...

Ve dostluk saklanır sırdır, tereddüt etmeden sohbet ediyorsa...




............................
Mehmet Selim ÇİÇEK
16 Eylül 2011,,,10.59
Çanakkale