SANIRIM HAYATI DA SEVİYORUM

• 6 Aralık 2007 Perşembe 14:01:06

Hayat boyu herkesin bir hayali olmuştur sanırım. Düşünüyorum ben ne hayal ettim, bulamıyorum. Kanadına yapıştığım bir iki göz alıcı şey olduysa da bir kelebek narinliğinde dökülüverdiler avucuma. En kısa zamanda da unutuldular. Çocukluğumda okula gitmenin heyecanını sevincini yaşayamadım. Yoksul bir öğrenci, olması gerekenden daha çok susmuş, susturulmuş… Ve en çok sevdiği, en çok sevmesi gereken ilkokul öğretmeni tarafından sürekli horlanan bir çocuk. Ezberlenmesi için verilen bir şiiri neredeyse bütün sınıfa Levent evladım, Cihat canım, Şahika güzelim… Ve sonunda tek kalkan parmağa tiksinircesine bakıp “Kalk kız sen oku” denmesi ve sonunda yine herhangi bir güzel söz duyamaması o kızın ruhunda hangi hayale yer verebilirdi ki?
Hayalsiz çocukluk ve ardından gençlik; o da olmadı ki hayali olsun. Dünyayı tanımayan, arkadaşlık edilmesine bile izin verilmeyen, en fazla bahçenin en kuytu köşesinde seçilmiş kitap okuyan ve resim yapan bir gençlik. Ne olduğunu anlayamadan yapılan evlilik ve çocuklar.
Hayallerin sınırlarının çocuklarla şekillenmeye başlaması… Okuyacaklar, iyi bir iş sahibi olacaklar… Seneler geçtikçe ikisi hariç hayal kırıklıkları…
Kurabildiğim tek hayalim kalmıştı elimde, hayata göz kırpmak, bir anda, sessizce, yakınlarım gibi…

Dünya camlarım yaşlı dökük oklarım yosun
Oklar girsin sadağa dünyam biraz uyusun.

Tek hayalimdi, ama korktuğum şey de rahat bırakmamaları idi.

Dalsın pembe düşlerin dalgalı denizine
Başucumda uçmayın martılar biraz susun.

Bir fırsat mıydı bilemem ama kaçtı elimden. Martılar koymadılar uyumaya gözümü kapattığım anda yeniden uyarttılar. Şimdi emin değilim çünkü hala o alelacele dönüşü hazmedemedim. İleride belki de minnet duyacağım bu martılara günlerce öfke duydum.

Kim mi bu martılar; bazılarını tanımanızı isterdim diyemeyeceğim. Çünkü onları tanımak için aynı zor durumla karşılaşmanız gerekir ki asla istemem. Ama inşallah ihtiyacınız olmasa da burada da birkaç vefalı insan varmış der ve tanışmaya uğrarsınız.

Kayseri Ömür hastanesi, kardiyoloji bölümü doktor ve hemşireleri, o harika insanlar. Diğer bölümler mi, mutlaka her yönüyle aynıdır ama ben sadece gördüğüm kadarıyla söylüyorum.
Sessiz, temiz, bakımlı odalar. 60 yılın üstünde bir deneyimin sonucu tam bir sağlık sunağı. Günde en az 4 sefer temizlenen odalar, modern aletler… Hastanenin güzeli olur mu demeyin güzeldi işte…
Ve güler yüzlü doktorlar.
Anjiyomu yapan Doç. DR Namık Kemal Ergün, ameliyatımı yapan, Prof. DR. Sedat Kalaycıoğlu, ameliyat sırasında ve daha sonrasında son derece hoş tavırlarıyla dikkati çeken Uzm. DR Emin İslam ve DR Süreyya Güngör Hanım.
Her biri birer insanlık harikası bu görevine bağlı doktorlarımızın. Onlar ve onlar gibiler var oldukça kimin sırtı yere gelir ki?
Ve tatlı hemşire kızlarımız, belki de birçoğu yeni mezun olmasına rağmen işlerini çok güzel yapıyorlar ve daha hiç birisinden bir hastaya sitemli bir tek söz ettiklerini duymadım. Aslında hepsinin de ismini vermek isterdim ama şu an veremeyeceğim. Özlem, Güler, Ümit, Gürün hemşire ve daha nicelerine sonsuz sevgi ve teşekkürlerimi sunarım.

Ve bu arada dostlarım ilginize, dualarınıza, dostluğunuza teşekkürün bile aciz kaldığı bu durumda ne yazacağımı bilememenin sıkıntısı içinde minnet ve vefa duygularımı iletiyorum.
Sizleri seviyorum. İnsanları da seviyorum. Galiba yaşamayı da seviyorum. Bazen şikâyet etsem de.