AYHAN ÖĞRETMEN

• 28 Temmuz 2011 Perşembe 00:19:18

AYHAN ÖĞRETMEN

“…………………………………?”

“Ayhan Uslu.1955 Isparta doğumluyum. İsterse canımı verebileceğim bir eşim, isterseler yollarına kurban olacağım bir oğlum bir kızım var.30 sene eşimle beraber güzel yurdumuzun hemen hemen her köşesinde öğretmenlik yaptık. Varlığı da gördük, yokluğu da… İmkânları da gördük, imkânsızlıkları da. Kışın kardan yollarımız kapandı. Mahsur kaldık. Yazın sarı sıcaklarda kavrulduk.

Bizlere teslim edilen fidanlar yeşerdiler, boy verdiler çiçek açtılar sevindik. Bazıları kaderin rüzgârına kapılıp savruldular. Üzüldük.

“…………………………………….?.”

“ Biliyorum. Bu soruyu beni konuşturmak için sordun. Uslu demek sessiz her denileni yapan demek değildir. Ben o uslulardan değildim. Akıllıydım. Her akıllı insanın yapacağı gibi kendimi yetiştirdim. Sporcuydum. Yeteneklerimin elverdiği birçok spor dalına el attım. Basketbol, voleybol, masa tenisi, bilardo oynadım. Öğrendiklerimi öğrettim.”

“…………………………………….?.”

“ Olmaz olur mu? Tam otuz yıl. Dile kolay. Peki, o zaman son görev yerim Isparta ya çok yakın bir köyde yaşadığım bir olayı anlatayım."

Şehir merkezine yakın köylerin şehrin imkanlarından yararlandığına dair yanlış bir inanış vardır. Gerçekler hiçte öyle değildir. Şehir şehirdir. Köyde köy. Görev yaptığım bu köyde öyleydi. İmkanları kısıtlıydı. Bana hep böyle yerlerde görev yapmak haz vermiştir.

Bir gün Isparta’nın zengin muhitindeki bir okulun müdüründen haber geldi. Benimle görüşmek istiyordu. Gittim.

“Hadi Ayhan Bey gözün aydın. Seni o köyden kurtaracağım. Bana senden bahsettiler. İyi bir basket öğreticisiymişsin. Bu okulun öğrenci velilerinin okulumuza çok büyük katkıları oluyor. Düşündüm. Bende senin desteğinle onlara bir şampiyonluk hediye edeyim istiyorum. Şimdi İl Milli Eğitim Müdürüne gidelim. Senin ve eşinin tayinini hemen çıkartalım. Beklemeden okulun basket takımını çalıştırmaya başla."

Yapılan teklif cazipti. Benden; Sadece okuma yazma öğretmenin başarı kabul edildiği, yurdumun ihmal edilmiş fidanlarından vaz geçmem, onun yerine imkanları olanların imkanlarının daha da artırılmasına katkı yapmam isteniyordu.

“Biraz düşünmem lazım Müdür Bey”

“ Düşünmen mi? Neyi düşüneceksin ki? Bundan daha güzel bir teklifi sana kim yapabilir ?”

" Aslında düşünmeme de gerek yok. Ben teklifinizi kabul edemem. Ben çocuklarımdan ayrılamam"

Sinirlendi. Benden böyle bir tavır beklemiyordu. Gözlerimin ışıyacağını, teşekkür edeceğimi, hemen yeni görevime başlayacağımı sanıyordu.

" Tamam, Ayhan Bey konu kapanmıştır. Gidebilirsin.Haaa.. .Unutmadan söyleyeyim. Sen o modern çocuklarına masa tenisi dahi öğretirsin…"

Ayrıldım. Müdür Bey masa tenisi derken benimle alay etmek istemişti. Farkındaydım. Ama farkında olmadan da bana bir fikir vermişti.

Şehirden iki raket,file birkaç tanede masa tenisi topu aldım. Sunta fabrikasında çalışan bir yakınım da tenis masası ölçülerinde bir suntayı köye gönderme sözü verdi.

Ertesi gün derse girdiğimde raketleri ve topu gösterdim.

" Çocuklar bunlar nedir?"

Çocuklar önce şaşırdılar. Daha sonra biri parmak kaldırdı.

" Öğretmenim o küçük beyaz şey Tosbaa yımırtası (Kaplumbağa yumurtası), diğerler de küçük tokaç. Anam onun büyüğüyle derede çamaşır döver."

Çocuk haklıydı. Görmediklerini gördüklerine benzetiyordu. Kararlıydım. Onların ne olduğunu neyi nasıl yapacaklarını öğretecek, hatta onlar la okullar arası tenis yarışmasına dahi katılacaktım.

Suntamız geldi. Sahibi Almanya da işçi olarak çalışıp kesin dönüş yaptıktan sonra şehre yerleştiğinden terk ettiği bir samanlık vardı. Orasını çocuklarla temizledik Düzenledik. Artık bizimde bir tenis salonumuz vardı.

Şehirdeki öğretmen arkadaşlarımdan rica ettim. Öğrencilerinin eski spor ayakkabılarından verdiler. Bizim çocuklara dağıttım. Çoğuna büyük geliyordu. Palyaço gibi olmuşlardı.

Pazardan kendi paramla aynı renkte şortlar, tişörtler aldım. Alınanlar artık bizim okulumuzun spor formasıydı.

Dersten sonra çalışmalara başladık. Çocuklar her geçen gün yeni şeyler öğreniyorlar, öğrendiknce de merakları artıyor, tenisi seviyorlardı.

"Çocuklar yoruldunuz" dediğimde;
"Hayır, öğretmenim biraz daha… Biraz daha diyorlardı."

Zamanı gelince şehre inip yarışmaya katılma müracaatı yaptım. Bana güldüler. Şaka yaptığımı sandılar.

Biz samanlık spor salonunda çalışmalarımıza devam ettikçe köyde söylentiler artmış.

"Gııı Hesna bacı, bizim muallim bebelere tosbaa yımırtasıyla tahtanın üstünde top oynamayı öğreteyomuş."

"O da nerden çıkmış abam ?"

"Ne bilen gari, helbet bi bildiği vardır"

Zamanla öğrencilerim tenisi öğrendiler. Artık yarışmaya hazırdılar.

“…………………………………?.”

“ Tabi ki katıldım. O kadar emek verdikten sonra peşini bırakmak olmazdı. Yarışmanın başlayacağı gün köyün tek traktörünün kasasına doluştuk. Spor salonuna geldik. Solon hınca hınç seyirci doluydu. Çocuklarım önce şaşırdılar. Fakat sonra şaşkınlıklarını çabuk atlattılar.

Yarışma başladı. İsmi okunan okulun öğrencileri pırıl pırıl formalarıyla, ayakkabılarıyla öne çıkıyor el sallıyorlardı. Tribünden yükselen alkış sesleri salonu inletiyordu.

Benim okulumun da ismi okundu. Benim çocuklarımda öne çıktılar el salladılar. Ama hiç alkış yoktu. Alkışlaması gereken benim köyümün insanları. Yarın yine kör karanlıklarda tarlalarının yolunu tutacaklarından ilk akşamdan uykuya geçmişlerdi. Onlar hasat peşinde, geçim derdindeydiler. Bir tek ben alkışladım avuçlarım patlayıncaya kadar… Sporcularımın moralleri bozulmuştu. Hepsini tek tek kucakladım.

" Bozulmak yok çocuklar. Her şey masada belli olacak. Sıkmayın canınızı"

Maçlar başladı. Benim öğrencilerimin rakipleri iriler, besililer. Benim çocuklara küçümseyerek bakıyorlar.

İlk maç ilk galibiyet… Salonda bir uğultu. Maçlar yapıldıkça elenenler oldu.
Evettt… Benim çocuklarım finalde…

Final maçı. Salonda çıt yok. Maç başa baş gidiyor. Son sete gelindi. Seti alan ŞAMPİYON…
Bir sayı farkla benim çocuğum galip. Veee… Bir köy ilkokulunun öğrencileri teniste ISPANTA İL ŞAMPİYONU…

Milli Eğitim Müdürü mikrofonu eline aldı.

" Kıymetli veliler, değerli öğretmenler, sevgili öğrenciler…
Bir köy ilkokulunun öğrencileri sizlerin de gözleri önünde masa tenisinde il şampiyonu oldu. Bu azmin, çalışmanın sonucudur. Önce Ayhan öğretmeni ve onun sevgili yavrularını kutluyorum.Tahminim birazdan diğer okulun Müdürleri bana gelecek, istekte bulunacaklar. Onlara tavsiyem önce Ayhan öğretmenle görüşsünler.Şimdi sizlerden ricam zoru başaran bu ekibi yürekten alkışlamanız dır. Hepinize teşekkür ediyorum””

Salon alkıştan inliyordu. Ben, çocuklarım, bazı öğretmenler, bazı seyirciler ağlıyorduk.

Salon ağır ağır boşaldı.

İl Müdürünün yanına gittim. Beni tekrar tebrik etti. Öptü.

" Evet, Ayhan Bey söyle. Benden ne istiyorsan vermeye hazırım"

"Müdürüm belki bana kızacaksınız ama Müdürlükten hiçbir şey istemiyorum. Ama şahsınızdan bir ricam var."

"Söyle hemen yerine getireyim"

" Benim çocuklarım efor sarffettiler, yoruldular acıktılar. Şimdi onlara yemek, hatta tatlı yedirmek istiyorum. Ama bunun parası tamamen sizden olacak."

Müdür Bey gülerek elini cebine attı. Bir miktar para çıkarıp verdi bana. Teşekkür ettim ayrıldık.
Şehir dışında sanayide bildiğim bir esnaf lokantası vardı. Yemekleri hem iyi hem ucuz olurdu. Geldiğimiz gibi yine traktörün kasasına doluştuk. Lokanta çalışanları ertesi günün yemekleri için et pişiriyorlardı. Durumu anlattım. Çorba, et, peşinden kadayıf getirdiler. Kadayıflar üstelik kaymaklıydı. Çocuklarım doyasıya yediler. Hesabı ödedim. Müdür Beyin parasından yüklü bir miktar artmıştı. Onu lokantada bozdurdum Çocuklarıma bölüştürdüm.

Bindik traktörümüze neşe içinde köyümüzün yolunu tuttuk. Gökyüzündeki yıldızlar bize göz kırpıyorlardı…

“……………………………………?.”

“ Hayır, hayır… Yayınlayacaksan şimdi yayınla. Ben günlere karşıyım. O günler tüketim ekonomisinin bir icadıdır. O günlerde insanlara hediye aldırırlar. Alanlar mutlu, alamayanlar üzgündür.”

“…………………………………………?”

“Mutluyum tabii. Dönüp geçmişime baktığımda görevimi yapmış olmanın huzurunu yaşıyorum.Biz de bazı Müdürler, sizde bazı Komutanlar devletin - İyi hizmetedilsin- diye kendilerine verilen imkanları insanları ezmeye, üzmeye kullanıyorlar. Her gelen bir yenilik yapsa. Kendilerini egolarına kaptırmasalar. Makamın baki olmadığını bir bilseler… Sonra ne oluyor? Görevleri sona erince sudan çıkmış balığa dönüyorlar. Selam verecek, selamını alacak birini bulamıyorlar…

“………………………………………….?.”

“ Olmaz olur mu? Hep acı çekmedim ya. Benimde tebessümle anılacak olaylarım oldu. İnşallah ilerde onları da anlatırım “

“……………”

“ Ben teşekkür ederim.”