Değerli yazar

Öncelikle günün yazısı ödülü yazınız için tebrikler.

Dünyevi meşgaleler ve çeşitli marazi sebepler yüzünden site içerisinde kısıtlı zamanlarda bulunabiliyorum. Bulunduğum zamanlarda, bu gün ne yazmış diye merak ettiğim yazarlar içerisindesiniz. Bu merakım profilinizdeki sempatik, babacan, şirin vesikalık fotoğrafınız için değil ha, bilesiniz :- )

Eskiler “marifet iltifata tabidir” derler. Şayet iltifatta eksikliğimiz varsa yukarıda saydığımız sebeplerdendir.

Bu yazınız ile ilgili yorumlara gözüm kaydı ister istemez. Kimsenin yorumuna ipotek koymamız haddimiz olamaz. Benim ki de naçizane kendi görüşüm;

Hikâyenizde; bir taraf olmaktan ziyade, nötr duruş sergilemenizi, her hangi bir fikrin propagandasından ziyade mesaj kaygısı gütmenizi o günleri “canlı” yaşamış birisinde (benin gibi) olması gereken asgari izan gereği olduğunu düşünüyorum. Bu izanın sizde olduğunu görmek şahsım adına sevindirici. Yoksa “nato mermer nato kafa” nereye kadar.

Bildiğim kadarı ile “Kıro”(sıpa) Kürtçe bir kelime, fakat 67 vilayette yerine göre kâh hakaret amaçlı, kâh iltifat amaçlı kullanılıyor. Kürtler için kullanıldığını ilk defa duyuyorum, (duymamış olayım)

Yazının tadı kaçmasın diye fazla polemik yapmak istemiyorum. Bu yorum ile göz, gez, arpacık hizama girenlerden çok çok özür diliyorum.

Başarılarınızın devamını diliyorum

Selamlar, saygılar

Not:Aman hocam yorumun "kıro" kelimesi ile ilgili eleştiri kısmı sizinle iligili değildir, üzerinize alınmayınız

Ağyar tarafından 7/25/2011 12:00:22 AM zamanında düzenlenmiştir.

hayatın gerçekleri bunlar,

tebrikler

güne düşünce okurum yazınızı demiştim,
vakit azlığı:(

yanılmamışım, hakettiği yerde, ama metin beyin eleştirisine aynen katılıyorum bunuda söylemeden geçemeyeceğim sayın yazarım...
olduğu gibi samimi düzgün ve edebi bir yazı ama kurgunun biraz daha derinleştirilmesi ve karakterlerin biraz daha ete kemiğe bürünmesi gerektiğini düşünüyorum (nacizane, roman olacağı fikriyle tabii)
bu konu çoğu büyük yazarın başını yemiştir:) (atsız gibi ki favori yazarımdır lermantov gibi)
uzatmak istemiyorum...

yavaş yavaş bir roman çıkıyor ortaya ve öyle böyle değil zıpkın gibi bir roman,
haydi hayırlısı.)
ustaya selam olsun...

saygılarımla usta yazara...

Düzgün bir yazı, bir öykü okuduğumu düşünüyorum. Hatta bir çok yazıyorum diyenden üstte bir yerde.
Dikkatimi çekenler: Diyaloglar çok uzun, anlatıcı zamir bazen silikleşiyor, yazar burda ne anlatmak istedi? bir enstantaneyi olduğu gibi aktardı bize, ÖYLE BİR GEÇER ZAMAN Kİ den bir sahne. Yazar iki siyasi görüşe de aynı mesafede, böyle mi olmalı? İnsan veya yazar mutlaka bir tafar olmalı ve bunu yazıda üstü kapalı da olsa hissettirmeli? Polis masumiyetin veya şefkatin semboli olarak verilmiş öyküde nerdeyse... Buna katılmıyorum, kesinlikle. Öykünün bir yerinde, bir kaç defa KIRO ibaresi geçiyor, kullanım amacı neydi ki, genelde Kürtler için kullanıldığını biliyoruz, gerçek anlamı farklı olsa da. yanılmıyorsam bu kürt vatandaş faşistlerin grubunda yer almış bu yazıda, yanılıyorsam düzeltin lütfen. Kürtlerin yüzde 90 ı sol hareketin içinde almışlardır, üniversitelerde. Geri kalanı dinci gruplara dahil olmuşlardır.

tekrar söylüyorum çok düzgün bir dil kullanılarak yazılmış bir öykü. Ama şiirsellik ve imgelemden uzak, iki arkadaşın birbirine bir kafede anlatabileceği bir anı gibi duruyor. Ben değerli kardeşimin, kim kendisini başka yazılara yorumlarda da görüyorum, yapmış olduğu doğru tespitleri taktir ediyorum, iyi yazılar yazacağına yürekten inanıyorum.

saygılar...

kutlarım
namık cem

Yazı çok uzun görünse de aslında hiç de uzun değil, kimsenin gözü korkmasın. Üstelik hakikaten okunası bir çalışma. Ben sizi çözemedim sayın yazar. İnişli çıkışlı bir grafiğiniz var. Çıkışlar çok yüksek, okuyunca hayran kalıyorum. İnişler o kadar kötü değil ama, bir önceki okuduğum yazar ve yazıyı yazan aynı kişi mi dediğim oluyor bazen. Doğruya doğru....İşte bu yazı grafikteki çıkış ibresini hareketlendirdi yine:))

Sanırım bazen zorlamayla yazıyorsunuz. Bazen gerçekten inanarak ve aşkla yazıyorsunuz. Bu da çalışmalarınıza yansıyor. Hepimizde böyledir zaten. Naçizane okur tavsiyem, içinizdekileri biraz biriktirin. Siz de bu yetenek var. Diyeceksiniz ki yine " ben 27 yıl memurluk yapmış, 58 inden sonra bu işe gönül vermiş bir beyefendiyim. Daha ne biriktireyim?" Ben de diyeceğim ki size, gözlerde biriktirdikleriniz kafi, ama az da kalpte bir şeyler biriktirin.

Özcümle: Çok beğendim. Lütfen yarın öbürgün beni tekrar şaırtmayın, bu istikamette dümdüz gidin. Nereye çıkar yol Allah bilir. Ama iyi olacağını düşünmekteyim.

Saygılar ve tebrikler.

O yılları, İstanbulun zaman zaman, cehenneme dönen sokaklarını hatırladım.

Beşiktaşda deniz kenarında Barbaros kafede vardı o zamanlar. Civar okullardan arkadaşlarımızla her gün orada buluşurduk. Bir gün yine orada iken, yapmayı unuttuğum bir iş yüzünden, her zamankinden erken gitmek istedim ve kafeden çıktıktan 5 dakika sonra da orası havaya uçtu. Yapmayı unuttuğum iş(ki şimdi neydi hatırlamıyorum) hayatımı kurtarmıştı

Bir daha yaşanmamasını canı gönülden dilediğim Zor günler....



Billur T. Phelps tarafından 7/24/2011 12:58:19 AM zamanında düzenlenmiştir.

GÜNÜN yazısı olmayı gerçekten hak etmiş bir öykü bilirsin kolay kolay beğenmem günün şiir ve yazılarınıda eleştirrim ,
ama bu öykü güzel sonunu tahmin edemedim ,iyi saklamışsın kurbanı
kutlarım sayın kemnur,

Bugün siteye uğrayamadım ama geç kalmış olsam da netice ziyadesiyle mutlu etti beni. Güne düşmeyi uzun zamandır verdiğiniz emekle hak ediyordunuz. Bugün sayfanın başında boy göstermeniz beni ziyadesiyle mutlu etti değerli kalem. Uzun ve samimi yolculuklarda beraber kalabilmek dileklerimle. Tekrar tebrikler.

Üniversite yıllarıma döndüm. 75 ve sonrası. Tepemizden kurşunlar vızır vızır uçuşurken içeri mi dışarı mı yöneleceğimizi bilemediğimiz kapıların arkasına sindiğimizi, sıraların altına saklandığımızı vs.. O kadar çok hikaye var ki... Kısa keseyim. O günlere dönmeyiz tekrar inşallah. Gerçi belâ şekil değiştirip üzerimizde dolanmaya devam ediyor. Bir gün biter mi? Onu da bilemiyorum. Yüreğinize sağlık. Akıcı bir lisanla nostalji yaşattınız. Sağolun.

keşke olmasaydı keşke vurulup ölmeseydi
rabbim o günleri geri getirmesinde yok mu sanki her gün bir yerde patlak var

güzel anlatımdı
saygıar hiç bitmeyen

Sonuç???

Birileri kazanırken, gençler ideolojilerinin figüran bekçileri olarak birbirlerini vurdular...

Kimse kazanmadı, kimse yenişemedi, kimse mutlu olmadı...

Birileri hariç hep...


Canlı kanlı, hoş bir öyküydü ustam..

hürmetle..