Dizüstü Kent Yalnızlıkları / Mabel'e..

• 20 Temmuz 2011 Çarşamba 00:00:31

"Nerede bir türkü söyleyen görürsen korkma yanına otur;
Çünkü kötü insanların türküleri yoktur."

toprağın bereketinden beklentisiz yağmurlar
dirençsiz zaman aralıkları
taşmış nehirlerin dağınıklığında kaybolan...

Sevgili Mabel...

Köylerden şehirlere göç edeli insanlar çok yalnızlaştı. Şehirler insanları boğuyor. Kimliğini kaybetmiş gibi avare avare dolanıp duruyor ve bir yol arıyorlar, ilk kavşakta sapabilmek için yalnızlıklarına. Bilmedikleri çok şey var aslında. Buralar bildikleri tekin topraklar değil ve insanlar yabancı / yalancı. Ufacık bir seste kırılıp dökülüyorlar. Kimse kimseye selam vermiyor, kimse bir diğerini umursamıyor. Aslında öyle kalabalıklar ki, en çok da bundan sıkılıyorlar. Bir çare arıyorlar çaresizliklerine. Arkadaş ediniyorlar, diz üstü ekranlarda, uzak şehirlerde hiç dokunamadığı ve dokunamayacağı el’lerin sıcaklığını hissetmeyi umarak.

Sokaklarda geziyorlar bulabildikleri daracık zamanlarda, ki; öyle zamanları pek olmuyor burada insanların. Toprağın sıcaklığını, çimenlerin yumuşaklığını çok da farkedemiyorlar. Öyle ki, bulutları bile görebildiklerinden, tuhaf şekillerini bir şeylere benzetip mutlu olabildiklerinden pek de emin değilim açıkçası. Evlerindeki ve ofislerindeki duvarlarla öyle haşır neşirler ki, ördükleri duvarların soğukluğunu hissedemeyecek kadar da hissizler.

Biliyor musun Mabel, en çok (hiç) ’merhaba’laştıramadıklarıma üzülüyorum. Bir selamdan yoksun bakışlara takılıyorum. Bazen, boş ve manasız gözlerine gülümsüyorum, ne biliyim belki bir yankı bulma umuduyla. Benimki de saçma bir uğraş, içi boşalmış ruhlardan insani tepkiler beklemekte haksızım belki. Ama iyileştirebildiklerimi kurtarmayı başarabilirsem eğer, bunu kendime kâr sayacak kadar ümitlendiğim anlar oluyor. Neden olmasın diyorum, o kadar da zor olmamalı iki dudak arasında gevelenip çıkacak sözler ve tebessümler.

Buralarda öyle çok yığın var ki anlatamam. Ev yığınları, araba yığınları, alış-veriş merkezlerinin göze batan devasa yığınları, suskun insan yığınları, duman yığınları, kir yığınları... Yani anlayacağın kötü olarak adlandırılabilinecek ne kadar yığın varsa, hepsi buraya toplanmış gibi ama sevgi yığınları yok, fedakarlık yığınları yok, güven yığınları yok, vefa yığınları yok, orman yığınları yok, kuş cıvıltılı yığınlar da yok... Varsa yoksa, bir kentin enkaz yığını var yalnızca! Ama kimse şikayetçi değil, kimse bir diğerine ’aynı kaldırımda bilikte yürüyebilir miyiz’ diye sormuyor. Birlikte onarmaktan bahsetmiyor kentleri ve hissizleşen bedenleri. Herkes halinden pek bir ’mutlu görünümlü mutsuz’ lakin ses çıkaracaklarını sanmıyorum. Kendi yığınlarının altında da ezilmiş gibiler, beklentisiz gibiler ve bağırmaya da hayli yorgun gibiler...

Çocukların oyuncakları yok burada biliyor musun? Yani var da bizimkiler gibi değil. Hatta bizimkilerden daha çok oyuncakları var ama bizim kadar oynadıklarını şimdiye kadar hiç görmedim. Doğrusunu istersen onların oyuncak olarak gördükleri şeyleri de ben hiç görmemiştim çocukken. Bizim oyunlarımız bile başkaydı; iki kablo ucuna bağlı değildi bizim oyundan anladığımız ve aldığımız keyif... Biz çamurlarda kirlenmeyi biliyorduk mesela; misket oynamayı, bulduğumuz düzlüklere tebeşirle seksek çizgileri çizip üzerine hiç basmadan nefesimizi tutup zıplamayı, salıncağa bindiğimizde uçmayı ve az ama bizim için paha biçilemez kıymetteki tahta oyuncaklarımızı... Demem o ki Mabel, çocuklar mutsuz şimdilerde, en azından ben gözlerindeki o yalancı ve anlık parıltılardan gerçek anlamda mutlu olamadıklarını ve bunun nasıl bir duygu olduğunu bilmediklerini ve belki de hiç öğrenemeden büyüyeceklerini düşünüyorum. Üzülüyorum Mabel, keşke bizim gibi kahkaha atmayı bilselerdi veya öğretebilseydik onlara...

Bu aralar o dediğim insan yığınlarının arasına karışmamak için evin içindeki duvarların ruhsuz ve bunaltıcı kimsesizliğinin arasına ben de gömdüm kendimi. Diyeceksin ki ’sen de o sıkıcı, ruhsuz, belki yalnız insanlardan birisin işte, ne farkın var’ haklısın Mabel, esasen bu durum beni çok yorgun bırakıyor. Sevdiğim insanlardan yavaş yavaş uzaklaşmaya ve yalnızlaşmaya başladım. Aslında asıl korkum bir gün bu saçma durumdan bezdiğimde ve yeniden sevimli, neşeli, kaliteli günlerime geri dönmek istediğimde, istediğim yerin umduğum yerde olmama ihtimali... ve aslında şuan bile o yer artık orada değil biliyorum. Her şey ve herkes değişti, ben orada değilim, ben orada olsaydım belki birileri de orada olurdu. Ama ben buradaysam artık kimse beklemiyordur boşluğun ıssız ve sahipsiz sevecenliğini.

Artık iyimser değilim Mabel! İnsanlar dinlemiyor düşünürken birbirini. Oysa biz düşünürdük dinlerken, dinliyorken de düşünürdük değil mi? Artık bende düşünmez ve dinlemez oldum kimseyi. Kötüyüm, sıkıcıyım ve bir ayağı çukura batmış ihtiyarlar gibi sürekli mızmızlanıyorum. Her şeye alınıyorum, avucumdaki azıcık çokluğumu bile kolayca incitiyor, hunharca kırıp parçalayabiliyorum. Ben ben olamıyorum artık. Ahh Mabel, kentler insanları / insanlar kentleri kahrediyor / katlediyor.. İnan Mabel kentler insanlara, insanlar kentlere kastediyor... Bir gün daha mutlu yalanlardan bahsederim sana. Belki bir gün, belki hiç... Kendine iyi bak, buhranlarımdan kurtulabileceğimi sanmasam da, yeniden yazabileceğimi umuyorum... Eskiden olduğu gibi sevgiyle kucaklıyorum seni...

’Merhaba’!

fulya/temmuz2011