Çok hoş olmuş yazınız,tebrik ettim.İleri görüşlü Bir babaya sahip olmanız büyük şans bence.Kurbağanın ortaya çıkma zamanı da iyiymiş tabi...:)

Astronot olmak isteyen bir çoçuk ve babanın ipleri elinde tutmak düşüncesi...ve final harika.
Yazılarınız gerçek yaşamın içinden alınmış, tek kelimeyle harika bir öykü.
Tebrikler, başarılarınız devamını diliyorum, sevgilerimle...

Eğer ki; kahramanımızın veya babasının üzerinde, tatile gittikleri arabanın torpidosunda veya bagajında, laboratuarda, tezgâh altında, masa üstünde bir yerlerde bıçak veya benzeri herhangi bir kesici alet yoksa bir tabuyu yıktım sayılır bu akşam.

Hele ki; birileri bıçak fetişistliğim hakkında henüz savcılığa suç duyurusunda bulunmadan..


Eskiler, bir çocuğun istikbali ile ilgili bir yorumda veya temennide bulunacakları zaman “Adam olacak çocuk” diye başlayan bir deyim kullanırlardı. Dilimin ucunda bir türlü aklıma gelmiyor devamı. Adam olacak çocuk bir şeyinden belli olurdu ama neyinden.... Huyundan mıydı acaba? Cık.

Neyse aklıma gelirse yazarım artık.

Bizim zamanımızın, erkeklerde moda mesleği genellikle havacılık sektöründendi. Pilotluk favori, astronotluk plase, sürpriz ise minibüs şoförlüğü ( Malumu aliniz minibüs şoförleri bir nevi ehliyetsiz pilot sayılır) İsimleri ile konumları ilginç bir cinas teşkil ettiği gibi hepside harbiden havalı mesleklerdi.

Astronotluk sayılır mı bilmem ama havacılık zevkimi kozlu mezarlığındaki çitlembik ağaçlarında “Uzay Yolu” culuk oynayarak giderdiğimi söyleyebilirim. Oyunda "Mr Spak" çok olmak isterdim, nahlet gitsin hep kulaktan kaybederdim. Kepçe kulak Yılmaz "Mr Spak" olurdu. Bende "Dr Mc koy’lukla idare ederdim. Çok sonraları büyüdüğümüzde gruptan; "Kaptan Körk Rahmi" havaalanında güvenlik görevlisi oldu, "Mr Spak Yılmaz" ise bir müddet minibüs muavinliği yaptıktan sonra “air kondeyşin” işine girdi.


Kahramanımızda her ne kadar babasının zoru ile kültür kurbağası üretme çiftliğinde “tüp kurbağa” işi ile uğraşsa da içinde ukde kalmış astronotluk gün geliyor işte böyle kendini belli ediyooor.


Adam olacak çocuk, adam olacak çocuk.... Suyundan mıydı acaba? I-ıh! Neyse.

Klasik bir “İlhan Kemal” klasiği daha.Tebrikler, saygılar, selamlar

Not:Ne olur söyleyin bıçağı nereye gizlediniz, lütfen :- )

Bu hikayenin gerçeklik payı nedir bilmiyorum ama çocukken ne olmak istediğimi sorduklarında astronot olmak istediğimi söylerdim.Ben aldırış etmezdim ama genellikle komik bulunduğunu farkederdim.Bir tek öğretmenim gülmemişti.O da çocukların hevesini kırmamak, hayal gücüne müdahele etmemek ilkesinden hareketle sanırım...Bir gün gülmeyen tek kişi olduğu için öğretmenime sormuştum.Neden astronot olmak istediğimi söylediğimde gülüyorlar olamaz mıyım?
o da bana, olabilirsin elbette, ama bu çok zor çok para gerekiyor.(o zamanlar bilgisayar sahibi olmak bile ciddi bir servet gerektiriyorken haklıymış tabi.)
Çok uzun zaman para biriktirdiğimi hatırlıyorum. Ben büyüyene kadar çooook param olacak ve ben astronot olacaktım
Sonra,çok yıllar sonra, yani astronot olamadıktan sonra biri bana sormuştu; çok hayalperest birisin merak ediyorum küçükken ne olmak istiyorsun diye sorduklarında ne derdin?
-astronot olmak istediğimi söylerdim.
-hımm demek ta o zamandan belliymiş senden birşey olmayacağı.Zira taş atmaya niyeti olmayan en ağır kayaya sarılırmış diye boşuna dememişler--------------


Bir hikayede de olsa, aynı hayali paylaşan bir çocukla karşılaşmak çok güzeldi. Tebrik ederim.Zira siz iyi bir yazarsınız.İçimden de olsa çok defa tebrik etmişliğim vardır.Saygı ve selamlar...

Üç noktaya sığdırılan bir büyüme süreci.

Çok harcı alem kullandığımı düşündüm bir anda bu sevimli bitmemiş sözlerin simgesel ifadelerini. Ne de güzel yakışmış arada geçen zamanın ifadesine. Başlayan bir cümlenin devamına taşırken oldukça da şık olmuş. Kurgularınız kahramanlarınız bakmaya alıştığımız tarzın ötesine taşıyor bakışlarımızı. Selamla.

Laboratuardan tarih öncesi çağlara kadar geniş bir konu yelpazesi...Güçlü bir birikim...Mükemmel gözlem yeteneği. Ben artık size "Hayranım" dan başka diyecek kelime bulamıyorum.

Kutluyorum.