BİZ AYRILAMAYIZ 27. BÖLÜM

• 22 Haziran 2011 Çarşamba 00:04:33

Kendine gel; sakin ol hadi bırakalım biraz uyusun."
Onlar böyle konuşurken Kamil doktor geldi. Zeyneb in döndüğünü duymuş; ama
hastalarla uğraştığından ancak gelebilmişti..
Evde Ali ve Metini görünce sevinci daha da artmıştı.

" Oğlum sizde mi buradasınız?"
" Evet ya babam. Bak bu Metin."( Sonra Metin e dönerek.)
"Bu da Kamil babamız."
İkisi de yaşlı doktorun elini öpüp sarıldılar.
Sessizce konuşuyorlardı.
"Zeynep nasıl?"
"Bilmiyoruz; çok yorgun ve bitkin uyudu."
Metin onun yanına oturmuş hala solgun, güzel yüzüne bakıyordu. " Kaç aydır hasretinle nasıl yaşadım bilemezsin." gözlerindeki yaşları siliyordu.
Bir süre odada kaldılar.
Ali "Haydi bakalım biz artık öbür tarafa gidelim."
" Biraz daha yanında kalmak istiyorum.Neolur anla beni."
"Uzun süre uyanmaz ama."

" Olsun; ben beklerim."
" Sabah yine gelir ; görürüz. deyince...
Kalkıp Zeyneb e bir kez daha baktı.Usulca saçlarını okşadı.Fakat birden telaşlandı.
"Çok ateşi, var bunun; hem de terlemiş." diyerek hemen üzerini açtı. Pıjamaları sırılsıklamdı.
"Emine Anne çamaşırını değiştirir misin?"
Kamil Bey, Ali yanında hepsi endişeliydi.

"Ne yapalım?"
"Evde hangi ilaçlar var? " diye sordu Metin.

Birkaç ilacı seçip ayırdılar.
"Evet; bunlar işimize yarayacak, kullanalım."
" Serum da var."
Emine Hanım Zeyneb in üzerini değiştirdikten sonra; serum taktılar.
Ali sobaya odun atmaya kalkışınca

" Çok yakma" diye Metin uyardı.
"Ateşi yüksek."Islak bezlerle vücudunu,koltuk altlarını ovdu.
Daha sonra ateş düşürücü iğne yaptılar.
Kamil Doktor, Ali hepsi çaresiz seferber olmuşlardı.
Metin ise tüm gayretini toplamış
"Canım, meleğim dayan" diyordu.Zeynep hala kendinde değildi. bu onu daha da üzüyordu.
Bezin birini koyuyor; anında kuruyordu. Tekrar tekrar uygularken; hepsi endişe dolu gözlerle bekliyordu.
Başında saatlerce bıkmadan ,usanmadan dönüp durdu.Durmadan onunla konuşuyordu.
"Bebeğim; haydi birtanem iyileşeceksin."
"Canım meleğim neolursun aç gözlerini."
Sabah gün ışırken nihayet ateşi düşmüş; Zeyneb in durumu normale dönmüştü.
Metin "Emine Ana haydi yatın artık yoruldunuz,üzüldünüz."
" Önemli değil oğlum.Kızımız iyi olsun da..."
"Ali sende git dinlen."
"Peki; ya sen?"
"Ben bekleyeceğim.Şimdi uyuyor ama; başından ayrılmam."
O arada Zeynep kıpırdamış; sayıklıyordu.
"Metin... Metin... Yooo ... Metin hayır !"Sonra yeniden daldı.
"Hadi gidin siz."
Ali divana kıvrılıverdi "Ben burada yatarım."
" Babam, anam siz beklemeyin. Biz buradayız."
"Oğlum bir şey olursa bizi hemen uyandırın." Diyerek odalarına geçtiler.
Metin Zeyneb in başında ve eli elinde; saçlarını okşuyordu. "Canımsın; canım ne oldun sen böyle?"
Saatler geçmiş; oda sessizliğe bürünmüştü.Ali de dayanamamış gözleri kapanmıştı.
Metin se sandalyede ara sıra dalıyor; sonra sıçrayarak uyanıyordu.Gözü hep Zeyneb in üzerindeydi.
O ise ateşi düşmüş sakince uyuyordu.
Ali uyandığında ; Metin i sandalyede uyuklar vaziyette buldu.Yavaşça kalkıp onun omuzuna dokundu.
"Neler oluyor? Hemen Zeyneb e baktı.
Ali "Her an uyanabilir.Gel.seni burada görmesin şimdi."
"Tamam;ben de uzanayım biraz."
Ali yine odaya döndü.Zeyneb in başına elini koyup ateşine baktı.Soğuktu.Saçlarını düzeltti.
" İyisin canım.Daha da iyi olacaksın." sevgiyle bir öpücük kondurdu. Dışarı çıktı...
Emine Hanımda kalkmış, merakla "Nasıl oldu oğlum?"diye sordu.
"Düzeldi anam. Metin i Zeyneb in odasına götürdüm. Dinlensin biraz; çok yoruldu hem de fazlasıyla üzüldü."
"Tabi iyi yapmışsın oğlum.Şimdi de kızımıza biz bakarız."Zeyneb in yanına gidip başını okşadı.
"Allah ım şükürler olsun sana.Kızımızı bize bağışladın." diye dualar ediyordu.
Ali de yanına gelerek uzun uzun baktı. Zeyneb in yüzü nekadar solgun görünüyordu. Gözlerinin altı çökmüştü.
"İşte anam; aşk böyle mi ?.Bunların sevgisi nasıl birşey anlamadım gitti.İkisi de perişan.Nedeni ise belirsiz.Metin okadar üzgün ki.Zeynep neden gittiğini ise açıklamıyor.Ama o da çok üzgün.Bunları bir araya getirmek bize bir borç oldu.Rabbim yardım etsin bu iki aptal aşığı nasıl barıştıracağız bakalım."
Aradan uzunca bir zaman geçmiş Ali de tekrar uyumuştu.Emine Hanım hem kuran okuyor hem de dualar ediyordu.
Günlerden cumartesiydi. Kamil Doktor da arada bir kalkıp Zeyneb i kontrol ederek yine yatmıştı.
Zeynep öğlene doğru gözlerini açmış gene "Metin" diyor; yarı uyur yarı uyanık haldeydi.
Emine Hanım yanına gelip "Zeynep kızım nasılsın? Ne istiyorsun?"diye sordu.
"Anne Metin nerde?"
"Metin mi? O nerden çıktı şimdi?"
" Onun sesini , kokusunu duydum."
Ali uyanmış ona bakarak "Günaydın ;sen hayal görüyorsun galiba."
"Ali sen misin?"
"Evet; nasıl hissediyorsun kendini bakalım?"" diyerek saçlarını okşadı.
"Bilmem ki? "Kolundaki serumu görünce...
"Bu ne?"
"Dün gece çok ateşlendin. Bizde serum taktık.Ama çok korkuttun bizi.yandın bütün gece."
Zeynep başını tuttu.
"Ne oldu ?"
"Bilmem? Sanırım rüya gördüm."
"Nasıl güzel miydi?"
"Metin i gördüm."
Hayır olsun anlat bakalım."
"Bilmiyorum, sanki...sanki yanımdaydı. Hadi canım dayan; meleğim iyileşeceksin diyordu. Onun sesi bana güç verdi.Biliyor musun yolun sonuna gelmiş gibiydim. Ama o dayan dedikçe manevi kuvvet aldım.
Ali onun bu sözlerine kızarak "Hadiiiii; o nereden çıktı şimdi? Yolun sonuymuş; insan biraz ateşlenince hemen ölümü mü düşünür? Seni gidi aptal aşık; ne olacak Metin le oturuyor Metin le yatıyorsun. Dün gece çok ateşin vardı hepsi bu. Artık çok şükür iyisin.Ama ben yapacağımı biliyorum.Onu bulup getireceğim.Çekemem seni ...Metin; Metin.Ne bu yaa."
Zeynep zoraki konuşuyordu. Çok halsiz düşmüştü.
"Sahi bulur getirir misin?"
"Evet . Sen istesen de istemesen de. Ve ikinizi evlendireceğim. Ahdım olsun.
Sende şahit ol Emine Ana."
Zeynep gülümsedi "İşte insanın oldu mu böyle ağabeyi olmalı. Sağ ol abim; sağ ol. Ama nasıl bulursun ki...? Kim bilir nerelerdedir ? "
"Ben hallederim. Sen hele bir iyileş. Gör bak neler yapacağım."
Sohbetin üzerine Kamil Bey de geldi.
"Aman benim kızım uyanmış." Diyerek yanına oturdu. Sevgiyle sarılıp; alnına bir öpücük kondurdu.
"Nasılsın yavrum?"
"Eh işte... Sanırım daha iyi olacağım. Hepinizi korkutmuşum.Çok özür dilerim. Böyle olsun istemezdim."
"Hiç önemli değil. Yeter ki sen sağlığına kavuş ta.Hanım bize kahvaltı hazırlar mısın? Acıktık inan.Zeynep te birşeyler yesin."
"Ben çayı demledim zaten. Gerisini de şimdi " diyerek dışarı çıktı.
Metin koridorda sessizce onları dinliyordu.Emine Hanım mutfağa girince hemen yanına geldi.
" Anam , Zeyneb in durumu nasıl; İyi mi?"
"İyi oğul; iyi merak etme. Uyanır uyanmaz hemen seni sordu.Sanki varlığını hissetmişti.
Rüya göruyordun herhalde."dedik.
"Biliyorum; biliyorum hepsini duydum."
Zeynep zar zor kahvaltı yaparken;.Metin se gizlice mutfakta birşeyler yemişti..
Zeynep "Dışarı çıkmak istiyorum." der demez o da hemen yatak odasına saklandı.
Önce Lavoboya giderek elini yüzünü yıkadı..Ardından üstünü değiştirmek için odasına girdi.Ayakta zor duruyordu.Yatağına oturup yastığını okşadı.her yerde her şeyde sanki onun kokusu vardı.
Emine Hanım peşinden gelmişti.Onun kendi kendine konuştuğunu görünce "Bir şey mi dedin kızım?"

" Hiççç... sadece Metin in kokusunu hissettim de..."diyerek giyinmeye başladı. Çok zorlanıyordu.Emine Hanım yardımcı olmaya çalıştı."Kızım...kızım " diye etrafında dört dönüyordu.
Odadan çıkarken bir an tekrar geri baktı. Sonra yastığını istedi.

" Ne yapacaksın?"

" Onda yatacağım."
Ali " Tamam; ben getiririm. Yorganını da ister misin? diye şaka yaptı.
Zeyneb in hiç gülecek hali yoktu. Ses etmedi.Divana oturup yastığını getirmesini bekledi. Sonra da hemen uzanıverdi.
"Kamil Baba kusura bakma ne olursun. Yatmak istiyorum."
"Ne demek kızım sen rahatına bak;yat, dinlen."
Ali elinde bir bardak sütle içeri girdi "Bu içilecek küçük hanım.Sen on gün bir şey yemedin mi?
"Pek sayılmaz. Orasını sorma."
"Biraz kendini toparla da; bize anlat. O köye araba çıkmaz; sahi sen nasıl gittin?"
Zeynep dalgın "Bilmem? Sanırım uçarak. Hiç hatırlamıyorum.Neyse...bunları sonra konuşsak.Şimdi dinlenmeye çok ihtiyacım var inan."
Ayşe ile Lale de koşa koşa gelmiş "Girebilir miyiz?"Diye seslendiler.
" Sadece on dakika kızlar.İnanır mısınız hala uykum var."Onlara sevgiyle sarıldı.

" Olsun, bu da bize yeter."
"Ama sana ne diyeceğimizi bilemiyoruz. Bu yaptığın ne delilik mi; düşüncesizlik mi?"
Ali"Ona aptal aşık deyin; yeter." diye gülümsedi.
"Bak; hiç gücüm yok. Lütfen konuşturma beni."
"Tamam...tamam... sustum. Sen şu sütünü iç hele. Sonra düşünürüz."
"Hepsini mi? Çok bu ya..."
Ayşe "Dur ben yardım edeyim" diye geldi. "Hadi bebecik bitir bakalım.".
Hepsi neşe içinde gülümseyerek Zeyneb e sütünü içirdiler.
"Aman Allah ım bana iyilik ver. Bu kızların eline bırakma."
Sema aklına geldi "Ne yapıyor? O niye gelmedi? Diye sorunca; kızlar birbirine baktı.
Ali öfke dolu "Ne işi var şimdi burada onun?"
Zeynep itiraz ederek "Ali; sen onu sevmeye bilirsin. Ama o kız çok aciz.Anladığım kadarıyla hiç bastığı yeri görmüyor. Zor koşullarda okuduğu belli. Doktor olup biraz eli para görünce bir şey oldum sandı kendini. Günah kıza; ileride o da düzelir. Bence anlayışla karşılamak; doğruları göstermek lazım. Horlayarak değil .İnsanlar sana taş atarsa sen genede onlara ekmek ver lütfen. Bizim dinimiz bunu emrediyor.
Ben bu köye geleli o kadar çok ders aldım ki... Bunlar kitapta yazmıyor".
Şimdi izin verir misiniz. Dinlenmek istiyorum. Daha sonra detaylı konuşuruz.Kızlar neolur kusura bakmayın."
"Tamam sen uyu biz yine geliriz."

AYŞE KARAN

DEVAM EDECEK...